ေဆာင္းပါးမ်ား

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆံုဆည္းခြင့္ရိွသည္ Written by ေရႊကိုယ္နတ္(UCSM)    Friday, 26 October 2012 17:24 More Sharing ServicesShare | Share on facebook Share on myspace Share on google Share on twitter အဲကြန္း အကူအညီျဖင့္ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးေသာ အေရာင္းဆိုင္ အတြင္းတြင္ ၿငိမ္သက္ျခင္းကသာ လႊမ္းမိုးလ်က္ရိွသည္။ တပ္ဆင္ထားေသာ တိုင္ကပ္နာရီမွ ေန႔လယ္ နာရီတိတိ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကို ၫႊန္ျပ လ်က္ရိွၿပီျဖစ္၏။ အခန္း၏ အျပင္ဘက္ လမ္းမႀကီးႏွင့္ ၀န္းက်င္ အနီးတစ္၀ိုက္တြင္ေတာ့ ပူျပင္းလွသည့္ အရိွန္အဟုန္ကို ခံစားႏိုင္မည္ ထင္သည္။ စင္ေပၚတြင္ ေစ်း၀ယ္တခ်ဳိ႕ ၾကည့္သြား၍ ေနသားတက် မဟုတ္ေတာ့ေသာ ဖိနပ္မ်ားကို စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ စီလိုက္မိသည္။ အျပင္ဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္မိ၏။ လမ္းမထက္တြင္ ဥဒဟို သြားလာေနသည့္ ယာဥ္ေပါင္းစံုကို အျမင္အာ႐ံုတြင္ေတြ႕ရ၏။ သူမမ်ား ေရာက္လာမလားဟု ေလ်ာ့ရဲရဲ ေမွ်ာ္လင့္မႈျဖင့္ စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္။ ဤေန႔သည္ လဆန္း ၈ ရက္ေန႔ျဖစ္၏။ သူမ ေရာက္လာဖို႔ သည္မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေပမဲ့ မေသခ်ာသည့္ ေမွ်ာ္လင့္မႈတခ်ဳိ႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ တံခါးေပါက္သို႔ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္မိသည္။ ျမင္ရသည္ ့ေစ်း၀ယ္သူတခ်ဳိ႕တြင္ သူမႏွင္႕ တူသူဟူ၍ ေယာင္လို႔ေတာင္ ပါမလာခဲ့ပါ။ ေႏြရာသီ၏ ပူျပင္းလွေသာ ယခုလိုေန႔လယ္ခင္းမ်ဳိးတြင္ သူမအျပင္ ထြက္ပါမည္ဟု အပိုင္ေျပာ၍ ရႏိုင္မည္လား။ ထိုသို႔ ေတြးလိုက္မိျပန္ေတာ့ ျဖဴ၀င္းလွေသာ သူမ၏ အသားအေရ ခပ္စိုစုိကိုသာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေပၚလာေလသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ေအးလြန္းလွသည္ထင္သည္မို႔ အဲကြန္းကို အနည္းငယ္ေလွ်ာ့လိုက္၏။ “ကၽြန္မက အပူဒဏ္မခံႏိုင္ဘူး။ ေနပူထဲဆို မျဖစ္ေလာက္မွ သာထြက္ျဖစ္တာ၊ ေအးတာကို ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ခံႏိုင္ရည္ရိွတယ္”ဟု သူမေျပာခဲ့ေသးသည္ကို အမွတ္ရသည္။ အပူအပင္မရိွ ျပည့္စံုစြာ ႀကီးျပင္းလာေသာ  လူကုံထံ အသိုက္အ၀န္း တစ္ခုမွ သူမလို မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ဖိနပ္ဆိုင္တစ္ခုတြင္ အေရာင္းစာေရး အဆင့္သာျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခံႏိုင္ရည္ခ်င္းကြာျခား မည္ပင္။ ေလာကတြင္ ထင္မွတ္မထားေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပ်က္တတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယခင္အခ်ိန္က မေတြးမိခဲ့။ အယံုအၾကည္မဲ့လြန္းသည္ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့သမွ် ကိစၥမ်ားသည္ မထူးဆန္းလွေသာ သာမန္ျဖစ္စဥ္မ်ားသာ။ သူသာ ကၽြန္ေတာ္ရိွေသာ STRANGE ဆိုသည့္ဖိနပ္ ဆိုင္သို႔ ၀ယ္သူအျဖစ္ႏွင့္ ေရာက္ရိွမလာခဲ့လွ်င္ မနက္ခင္းကိုးနာရီမွ ညေနငါး နာရီအထိ ဖိနပ္ဆိုင္တြင္ အေရာင္းစာေရး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္း ဖိနပ္ဆိုင္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ အေဆာင္သို႔ သြားလိုက္     ျပန္လိုက္လုပ္ျခင္းႏွင့္သာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေန႔ရက္တိုင္းကို ကုန္လြန္ရသည္သာ မ်ားခဲ့ေလသည္။ အေဆာင္သို ႔ျပန္ေရာက္ခ်ိန္၊ ညစာစားၿပီးသည့္ေနာက္ တစ္ခါတစ္ရံ ဇာတ္လမ္းၾကည့္ျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕ရက္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၏ မ်ားျပားလွ ေသာ စကား၀ိုင္းမ်ားအၾကားတြင္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေခတ္၏ထင္ေပၚမႈ ျပယုဂ္မ်ားကို အျမင္ခ်င္း႐ႈျမင္သံုးသပ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဘယ္အခါမွလည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တူညီစြာသေဘာထား တိုက္ဆိုင္ျခင္းမရိွခဲ့ေပ။ တစ္ေယာက္က ခ်စ္သုေ၀၏ ဒီဇိုင္းအေၾကာင္း စကားစ ေမးျမန္းမိလွ်င္ အျခား တစ္ေယာက္က Lady Gaga အေၾကာင္း စကား၀ိုင္းထဲဆြဲသြင္းခ်င္သြင္းမည္။ တစ္ေယာက္က သူ၏ အလုပ္မွ အခက္အခဲအား ရင္ဖြင့္ တိုင္ပင္လာလွ်င္ အျခား တစ္ဦးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရိွ Shopping Center မ်ားတြင္ ပူးတဲြ ဖြင့္လွစ္လာၾကေသာ IT Mall မ်ားအေၾကာင္း ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္သြားႏုိင္သည္။ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ဟာသဆန္မည္ထင္၏။ သို႔ေသာ္အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္မွာ အစီအစဥ္တက်မရိွ ေသာ ေရာက္တတ္ရာရာ ေခါင္းစဥ္မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္နားရက္ျဖစ္ေသာ အခ်ဳိ႕ ညေနခင္းမ်ားတြင္ တကၠသိုလ္ လမ္းမႀကီး အနီးရိွ နာမည္ႀကီးလွေသာ မုန္ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ခုတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးသြားစားျဖစ္သည္။ ထိုဆိုင္သို႔ အေဖာ္ႏွင့္ သြားစားျဖစ္သည့္ အႀကိမ္အေရအတြက္သည္ သတိတရ ျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ ပင္ နည္းပါး၏။ အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုသည္ မုန္႔ဟင္းခါး မႀကိဳက္ၾကပါ။ သို႔ေပမဲ့ ရံဖန္ရံခါ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ စားတတ္၏။ ထုိအခ်ိန္သည္ လည္း အတိအက် ရည္ၫႊန္း၍ မရတတ္။ သူတို႔ စိတ္ကူးေပါက္မွသာ ျဖစ္ ၏။ ထိုတစ္ရက္သည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မုန္႔ဟင္းခါး စားခ်င္စိတ္ ေပါက္၍အေဆာင္ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ထိုင္ေနခဲ့ ေသာေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ေတာ့ ထူးဆန္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ ပါသည္။ ေဘးစားပြဲမွ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္၏စကားသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ သိလိုစိတ္ကို ႏိႈးဆြေပးခဲ့သည္ျဖစ္၏။ သူမတို႔ ေဆြးေႏြးေနခဲ့သည့္ အေၾကာင္း အရာသည္ သူမတို႔ႏွစ္ဦးထဲမွ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ခ်စ္သူ အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ဘာေပးရမည္နည္းဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ပင္ျဖစ္ သည္။ ခ်စ္စဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေကာင္မေလး၏ပံုစံသည္ အနည္းအက်ဥ္းေခတ္ ဆန္သည္ဟု ေျပာ၍ရ၏။ ေနာက္ဆံုး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ အရာသည္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အမ်ဳိးသားစီး ဖိနပ္တစ္ရံပင္ျဖစ္ေလသည္။ အလြန္ပူေလာင္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အျပင္ထြက္လွ်င္ ပူသည္ဟု ေျပာ၍ရႏိုင္ေသာ ေႏြ ရာသီ၏ ေန႔ခင္းအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္စရာမ်ားႏွင့္ သြယ္၀ိုက္စြာပတ္ သက္ေသာ ဖိနပ္တစ္ရံကို ေရာင္းခ်ခြင့္ရခဲ့၏။ ထိုဖိနပ္ကို သူမလာေရာက္ ၀ယ္ယူလိမ့္မည္၊ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရာ ဖိနပ္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာ ခဲ့လိမ့္မည္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲတြင္ မရိွ ခဲ့။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တြင္ ေတြ႕ဆံုၿပီး မၾကာလွ ေသာရက္ပိုင္းအတြင္း ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။။“သူ ႀကိဳက္မွာပါေနာ္”ဆိုေသာ သူမ၏ခ်ဳိလြင္သည့္ စကားသံသည္ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မည္သူ႔ကို ရည္ရြယ္ ေျပာဆိုခဲ့သည္ လည္း မေတြးတတ္ခဲ့ပါ။ ထိုေန႔တြင္ ေနာက္တစ္ ေခါက္ သူမကိုျမင္ခဲ့လွ်င္ မွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အထိ ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ဉာဏ္က စြဲထင္သြားခဲ့ သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုေသာ အခါ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ "အစ္ကိုတစ္၀မ္းကြဲအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ပါ၊ ေယာက်္ားေလးေတြ အခုေနာက္ ပိုင္း ဘယ္လိုပံုစံစီးေနၾကတာလဲ သိပ္မသိေတာ့ အဆင္ေျပမဲ့အထဲကပဲ ျပေပးပါ”ဟုေတာင္းဆိုေသာ စကားစု အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့ သည္မွာ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံျဖစ္ ခပ္ပါးပါးဖိနပ္ တစ္ရံသာျဖစ္၏။ သူမအစ္ကုိ ဆိုသူႀကိဳက္မႀကိဳက္ မသိေပမဲ့ သူမ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ ဖိနပ္အေရာင္ သည္ ကၽြန္ေတာ္စီးထားေသာ FLAGIO တံဆိပ္ ဖိနပ္၏ အနက္ေရာင္ခပ္ေျပေျပပင္။ မိုးသက္ေလ အနည္းငယ ္ေရာေႏွာသည့္ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္ ့သူမမိတ္ေဆြ အဆင့္သို႔ ေရာက္ရိွခဲ့သည္။ အေဆာင္ႏွင့္ ၁၀ ျပ မွ်သာ ေ၀းေသာဖိနပ္ဆိုင္မွ အျပန္ခရီးအတြက္ အခ်ဳိ႕ရက္မ်ားတြင္ ယခင္ကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ေနက်ျဖစ္၏။ စက္ဘီးႏွင့္ လာသည့္အခါ ဒါမွ မဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လိုက္ပို႔သည္ အခါမွ လြဲလွ်င္ လိုင္းကားမစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ပါသည္။ မၾကာခဏလည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနက် အက်င့္ တစ္ခုပင္။ ခပ္ဖြဲဖြဲ မိုးစက္တခ်ဳိ႕ ရြာသြန္းလ်က္၊ ဖုန္ႏွင့္သဲမ်ား လြင့္စဥ္သြားေအာင္ တိုက္ခတ္လ်က္ ရိွသည့္ ေလခပ္ျပင္းျပင္း အေျခအေနတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လ်က္ရိွေသာ လမ္းေဘးသို႔ ေတာက္ပေသာ ေခတ္မီကားတစ္စင္း လာရပ္ေလ သည္။ “ကိုမင္းညီခ်ဳိ၊ အေဆာင္ကို ကၽြန္မလိုက္ပို႔ ေပးပါရေစ” သူမ၏ ထိုစကားသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကားအာ႐ံုတြင္ လိႈင္းတစ္ခု အျဖစ္ျဖတ္သန္း သြားသည့္တိုင္ အခ်ိန္ခဏေလးေတာ့ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိ ခဲ့ေသး၏။ ထုိျဖစ္စဥ္ မ်ား၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္အံ့ၾသ စရာခ်ည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္ အေဆာင္သို႔ သူမလာေရာက္ ေတြ႕ဆံုရင္း တစ္ေန ရာရာသို႔ သြားျဖစ္ၾက၏။ ထို႔ထက္ပို၍ထူးျခား သည္မွာ လတစ္လ၏ ၁၅ ရက္ေန႔ ၀န္းက်င္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္ဆိုင္သို႔ ပုံမွန္လာေရာက္ ၀ယ္ယူ တတ္ေလသည္။ ၀ယ္ယူေသာပံုစံသည္ ၂ လ ၾကာလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရိွ ရာဖိနပ္ဆိုင္သို႔ သူမ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖင့္ လာရင္း အေဆာင္သို႔ အေျခအေနတစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေတြ႕ဆံုရင္း ရင္းႏွီးမႈသည္ အေတာ္ပင္ခိုင္မာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိ သည္မွာ ခပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အလြန္ၾကည္စင္ေနေသာ သူမ၏မ်က္လံုးမ်ားပင္။ ထိုမ်က္ ၀န္းမ်ားတြင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္၏ မာနျဖင့္ တလူလူလြင့္လိုေသာ အရိပ္အေယာင္ မ်ား မေတြ႕ရသလို႐ိုးသားေအးခ်မ္းမႈျဖင့္ အတိၿပီးေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ားလည္း မေတြ႕ရပါ။ ေသ ခ်ာပါသည္။ တိက်စြာ အမည္တပ္၍ မရေသာ္ လည္း ထိုမ်က္၀န္းမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ၏ အေျခအေနသည္ အတိအက် အမည္တပ္မရေသာ ခပ္၀ါး၀ါးအေျခ အေနတစ္ခု သာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေတြ႕ျဖစ္ၾကေသာ ေန႔ရက္မ်ား၊ ၂ လ ၾကာ တစ္ႀကိမ္ လာတတ္ေသာ လတစ္လ၏ ၁၅ ရက္ေန႔ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ မေမ့မေလ်ာ့ သတိရေနတတ္ခဲ့၏။ ထို႔ထက္ပိုခ်င္ပိုႏိုင္ေသာ္လည္း သူမႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေသခ်ာေသာအေျဖတစ္ခု ထြက္ရိွ သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးဖူး သည့္အတြက္ ထိုမွ်သာျဖစ္ႏိုင္ သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါ သည္။ သူမ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းႏွင့္အခ်က္ အလက္တခ်ဳိ႕အား သယ္ေဆာင္လာ ေပးခဲ့သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္မွဖိနပ္ဆိုင္ရွင္လည္း ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းလိုလည္း ခင္မင္စြာေပါင္းသင္းေသာ ကိုႀကီးသန္႔ပင္ ျဖစ္သည္။ “မင္းေတာ့ သတိေလးနဲ႔သာေနေတာ့၊ မဟုတ္ရင္ သူ႕ရဲ႕ တျခားေကာင္ ေလးေတြမ်ဳိးလိုပဲ အဆံုးသတ္ ထားခဲ့မယ္ထင္တယ္”ဟူ၍ အစခ်ီလ်က္ေျပာ ျပခဲ့ေသာ သူမ၏ အေၾကာင္းအရာသည္ အနည္းငယ္ေတာ့ ဆိုးကြက္မ်ားႏွင့္ ျဖစ္၏။ ရတနာပံုတကၠသိုလ္ သခ်ၤာေမဂ်ာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေရာက္ေနေသာ ႂကြယ္၀သည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး။ ရည္းစားမ်ားလွသည္ မဟုတ္လွဘဲ ေခတ္ ဆန္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားလို ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ထားရိွသူ။ သူမစိတ္၀င္စားေသာ ေကာင္ေလးတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားစြာထား ရိွခဲ့၍ သူမဘက္မွသာ အကုန္အက်မ်ားျခင္း၊ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကို လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးတတ္ေသာအက်င့္ ရိွတတ္သည္တဲ့။ “မင္းက ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ႐ုပ္ကေလးကလည္း ရိွေတာ့ လာတြဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္ကြာ၊ မင္း စဥ္းစားေပါ့။ ကိုႀကီးကေတာ့ သိပ္ သေဘာမက်ဘူး” ဟုတ္ပါသည္။ ကိုႀကီးသန္႔ေျပာသလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ လည္း သူမ၏ ထိုအက်င့္စ႐ိုက္မ်ားႏွင့္ အမူအက်င့္တခ်ဳိ႕ကို ဘ၀င္မေတြ႕ပါ။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ကာလမ်ား တြင္ ကၽြန္ေတာ္သူမကိုမေတြ႕မိေအာင္ ေရွာင္ေနခဲ့ သည္။ အလုပ္မွ ၂ လ ခြင့္ယူရင္းအေ၀းသင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖခဲ့သည္ က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူမႏွင့္မေတြ႕ေစရေလာက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္သြား ေစခဲ့၏။ သူမကို အထူးအေထြ ေရွာင္စရာမလို ေတာ့သည္ႏွင့္အတူ ဖိနပ္ ဆိုင္သို႔ သူမ လာရွာတိုင္းလည္း သူမ ရရိွသြားခဲ့ေသာ အေျဖသည္ကၽြန္ေတာ္ မရိွပါဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ဆိုင္တြင္ လတိုင္းလိုလိုပင္ သူမ လာေရာက္ ၀ယ္ ယူတတ္သည့္ အေၾကာင္းရင္းသည္ သူမ၏ဇာတ္လမ္းမ်ားမွ ဇာတ္ေကာင္မ်ား စြာအတြက္ အေဆာင္ အေယာင္အျဖစ္ လက္ေဆာင္ သေဘာမ်ဳိးေပးအပ္ျခင္း သာျဖစ္ေလမည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ား၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ တိုက္ဆိုင္သည့္အခ်ိန္ မ်ား၊ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို အမွတ္ရေနခဲ့ပါသည္။ ျပင္းျပင္းျပျပ မဟုတ္သည့္တိုင္ ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္၊ ဖိနပ္ဆိုင္ထဲသို႔ ၀ယ္သူ ၀င္ေရာက္လာလွ်င္ လိႈက္ခနဲ ခုန္လႈပ္္တတ္ေသာ ရင္ခုန္မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနမိတတ္သည္။ သို႔ေသာ္အခ်ိန္ ၆ လ ဟူေသာ ကာလတြင္ သူမ၏ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားမွဇာတ္ ရံမွ်သာျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ သူမ ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ေပ။ သူမ ေပးခ်င္ ေသာ၊ ေပးေလ့ရိွေသာ လက္ေဆာင္မ်ားသည္ ယခင္အခ်ိန္ကလို ဖိနပ္မ်ားပင္  ျဖစ္ေနဦးမည္လား။ လူတစ္ေယာက္၏ အႀကိဳက္သည္အခ်ိန္ကာလကို လိုက္ ၍ေျပာင္းလဲသည္ ရိွခဲ့ေသာ္ သူမသည္ အရင္အခ်ိန္မ်ားကလို ဖိနပ္လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္မွ ေပးေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္၏ အဆင့္အတန္း၊ အေျခအေန သည္ ေပါင္းစပ္၍ မရေလာက္ေအာင္ ေ၀းကြာလြန္း လွပါသည္။ ျပန္လည္ ေတြးေတာၾကည္ ့ မိေသာအခါ စိတ္ကူးယဥ္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ခပ္ေၾကာင္ ေၾကာင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မ်ား ျဖစ္ေနမည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ သံသယ၀င္မိ ေသး၏။ ထိုျဖစ္စဥ္တစ္ခု၏ အဆံုးတြင္- မေ၀းေတာ့ေသာ ကာလတစ္ခု၏ ေန႔ရက္တစ္ရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ ေယာက္တည္းအတြက္သာ ရည္စူး၍ ေပးမည္ျဖစ္ေသာ သူမထံမွ ဖိနပ္တစ္ ရံအား ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။  ေရႊကိုယ္နတ္၊UCSM၊ (Teen Magazine October 2012)

ဆံုမွတ္တစ္ခုဆီမွ Written by သတိုး    Friday, 26 October 2012 18:16 More Sharing ServicesShare | Share on facebook Share on myspace Share on google Share on twitter တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ မ တစ္ေယာက္ရိွ ေနႏွင့္ခဲ့လုိ႔သာ ကၽြန္မတု႔ိတစ္ေတြ ေနေပ်ာ္ခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ သည္ေနရာေလးမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အက်ဥ္းက် ေနသည္ႏွင့္ မျခား စိတ္ေလ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေနမည္လားမသိ။ စေရာက္သည့္ေန႔ကစလုိ႔ က်င့္ၾကံ လုိက္နာစရာ စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ ေရွာင္ရွားရမည့္ အမူအက်င့္မ်ား၊ အျပဳအမူမ်ား၊ အခ်ိန္ဇယားမ်ား စသည္ျဖင့္ ေခါင္းေနာက္ စိတ္ေလခ်င္ စရာခ်ည္းပင္။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲႀကီးကို ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ေအာင္ခ်င္စိတ္ တစ္ခုေၾကာင့္သာ သည္ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မ ေမေမႏွင့္ ခြဲခ်င္ခဲ့သည္ မဟုတ္။ အတူေနစဥ္က သိပ္မတည့္လွေသာ ညီမေလးကိုလည္း ခုေတာ့ လြမ္းရ ေကာင္းမွန္းသိေနၿပီ။ “တို႔ေတြက အရင္ဘ၀တုန္းက ေရစက္ရိွခဲ့ၾကလုိ႔သာ တစ္ေနရာစီကေန ေရာက္လာၿပီး သည္မွာတစုတေ၀းႀကီး ေနရဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခုလိုေနခြင့္ရမွာက အၾကာႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ သည္စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တည္္းပဲ။ ေပ်ာ္စရာေတြလည္း ရိွမယ္။ စိတ္ညစ္ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြလည္း ရိွမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တုိ႔ညီအစ္မ တစ္ေတြ စုစုစည္းစည္း တုိင္တုိင္ပင္ပင္၊ ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ ရင္ဆုိင္ၾကမယ္”သူမ၏ အရပ္အေမာင္းက ကၽြန္မတုိ႔ေတြထက္ အနည္းငယ္မွ်သာ ျမင့္ ေပလိမ့္မည္။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္သြယ္သြယ္ကေလးမို႔ ေက်ာင္းသူမေတြႏွင့္ သိ သာစြာ မျခားနားလွ။ ေက်ာလယ္ထိရွည္ေသာ ဆံပင္ကို ေနာက္သုိ႔စုသိမ္း ကာ ကလစ္တစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ ေခါင္းစည္းႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ထာ၀စဥ္ စည္းေႏွာင ္ထားတတ္သည္။ သူမ၏ မ်က္၀န္းၾကည္ၾကည္ေလးေတြက ႏူးညံ့ ျခင္း အရိပ္တစ္မ်ဳိး ယွက္သန္းေနလ်က္။ ပန္းေသြးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားက ေတာ့ ေႏြးေထြးစြာ ျပံဳးေနခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုးက သူမကို မ ဟု တစ္လံုးတည္း အဖ်ားဆြတ္ကာ ခ်စ္ ျမတ္ႏိုးစြာ ေခၚခဲ့ၾကပါသည္။ မကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုးကို လုိအပ္ေသာ တစ္ခါတစ္ရံမွ လြဲလွ်င္ နာမည္ အရင္းအတုိင္း ေခၚခဲလွသည္ပင္။ ဘယ္သူ႔ကို မဆုိ ညီမေလးဟုသာ ၾကင္နာေႏြးေထြးစြာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေခၚေျပာဆက္ဆံ တတ္ ခဲ့သည္ျဖစ္သည္။ “ဘာအေၾကာင္းပဲရိွရိွ မကို အသိေပးပါ။ တိုင္ပင္ပါေနာ္။ မ ညီမေလး တုိ႔ကို ကုိယ့္ညီမေလး အရင္းေတြလုိ တစ္ႏွစ္လံုးေစာင့္ေရွာက္မွာ” မိန္းကေလးတခ်ဳိ႕ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕လုိက္ၾကသည္ကို သူမလည္းျမင္လုိက္ရပါ လ်က္ မသိသလို မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္ေလသည္။ ကၽြန္မလည္း ေရာက္စကေတာ့ သူမကို သိပ္ၿပီး ယံုၾကည္လုိ႔မရခဲ့ေပ။ သူမသည္ Study Guide တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွင့္ ေန႔ေန႔ညည တစ္ႏွစ္တာလံုး အနီးကပ္ ရိွေနမည့္သူျဖစ္ သည္။ ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ယူရာမွာ အခက္အခဲေတြ႕လွ်င္ သူမက လမ္းၫႊန္ ျပသႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ဇယားအတုိင္း ေန႔စဥ္ပံုမွန္ စာစစ္ေပးဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔တစ္ေတြ ဆရာမ်ား၏ အလစ္မွာ တစ္စံုတစ္ရာ စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္မိလွ်င္၊ အျပစ္လုပ္မိလွ်င္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာမႀကီးထံ အသိ ေပးတုိင္ၾကားဦးမည္ မဟုတ္လား။ သို႔ေပမဲ့ ဒီေနရာသုိ႔ ေရာက္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး အသားတက် ေနေပ်ာ္သြားၾကေတာ့ၿပီ။ ေရာက္စကည အိပ္ရာ၀င္လွ်င္ ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခံဳကာ တိတ္တိတ္က်ိတ္ငို တတ္ၾကသူေတြေတာင္ ခုေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ ေရပက္မ၀င္ တြတ္ထုိးရင္း တခစ္ခစ္ လုပ္ေနတတ္ျပန္သည္မို႔ မက ခဏခဏ သတိေပးရင္း ဟန္႔တား ေျခာက္လွန္႔ေနရၿပီ။ မကို ေရာက္စ ကေလာက္ မရိွန္ေတာ့ေသာ္လည္း သူ႔စကားေတာ့ နားေထာင္မွ ျဖစ္မည္ဟု အားလံုးက စိတ္၀မ္းလက္ညီ နားလည္လက္ခံမိေနၿပီ။ ကုိယ့္ဘာသာရပ္ ဆုိင္ရာ သင္ခန္းစာ အခက္အခဲမ်ား၊ တစ္ကုိယ္စာ လုိအပ္ခ်က္ အေသးအမႊား ကေလးမ်ားမွသည္ နာဖ်ားမက်န္း ကိစၥအထိ ခ်က္ခ်င္းရင္ဖြင့္ ေျပာျပႏုိင္ေသာ သူက မတစ္ေယာက္တည္းသာ မဟုတ္လား။ ၿပီး လိုအပ္သလို အေလးဂ႐ုျပဳ ျဖည့္ဆည္း ျပဳစုတတ္သူကလည္း မ ပဲ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူဆရာမ ႀကီးႏွင့္ ဘာသာရပ္ သင္ဆရာမ်ားကို စကားတစ္ခြန္း တိုက္႐ုိက္ေျပာဖို႔ ရန္က် ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေက်ာင္းသူမေတြက ႏႈတ္ေႏွး တြန္႔ဆုတ္ေနၾကေသးသည္။  လုိအပ္လွ်င္ မက သူကုိယ္တုိင္ သက္ဆုိင္ရာ ဆရာတုိ႔ထ ံအသိေပးေလ့ ရိွ ပါသည္။ အခါမ်ားစြာကေတာ့ သူသာတာ၀န္ခံကာ လူေစ့တက္ေစ့ကို ေထာင့္ ေစ့ေအာင္ တာ၀န္ယူေပး တတ္ေလျမဲ။ မကုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔တစ္ေတြက အခ်ိန္တုိ အတြင္းမွာပင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း ၀င္ေနမိၾကေတာ့သည္။ လုိအပ္တာ၊ လုိခ်င္တာမွန္သမွ် သူမထံတြင္သာရင္ဖြင့္ အေရးဆုိေနမိၾကေတာ့သည္။ သူမကလည္း ကၽြန္မတို႔မိန္းကေလးေတြ အားလံုးကို ေခ်ာ့တစ္ခါ၊ ေျခာက္တစ္လွည္ျဖင့္ သူလုိရာေရာက္ေအာင္ အေလွ်ာ့ အတင္းညီညီ ကိုင္တြယ္ႏုိင္သူ ျဖစ္ေလသည္။ မက အဂၤလိပ္စာ အဓိကျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့သူ ဟု သိရပါသည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ကြာလီဖိုင္း ေတာင္ ၀င္ခဲ့ေသးသည္တဲ့။ “မကလည္း မဟာ ဆက္တက္ၿပီး တကၠသုိလ္မွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္ပါေတာ့လား” ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သည္ကို ဇြတ္တရြတ္ေျပာ ေနမိေသာ ကၽြန္မကို အရိပ္အကဲ နားမလည္တတ္ သူဟု ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္း မေဆြက စြပ္စြဲခဲ့ေလ သည္။ “ဟုိမွာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာ နင္ မေတြ႕ လိုက္ဘူးလား။ သူလည္း မတက္ခ်င္ဘဲေနမ လား။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဒီကိုေရာက္ လာတာ ရိွမွာေပါ့” ကၽြန္မသာဆုိ လွ်င္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခ်င္သည့္ အရာကိုသာ ေနာက္မဆုတ္တမ္း မငဲ့မကြက္လုပ္ မွာပင္။ မလႊဲကင္းသာစြာ လုပ္ရေသာ အလုပ္မ်ဳိး ေတာ့ စိတ္ကုိမ၀င္စား။ “ဟဲ့ မိုး နင္ တယ္ခက္ပါလား။ ဒါ မရွိရင္ နင္လုပ္ခ်င္တာ ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မရဘူးဟဲ့” ေဆြက အရန္ေကာဟူသည့္ အမူအရာအျပည့္ ျဖင့္ ကၽြန္မကို သူငယ္ႏွပ္စား လိုၾကည့္ကာ လက္မ ႏွင့္ လက္ညိႇဳးကေလးကို ေကြး၀ုိင္းျပေလသည္။ “မက ဆယ္တန္းတုန္းကလည္း ဂုဏ္ထူး သံုးခုပါခဲ့ေသးတာတဲ့။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးယဥ္ ခ့ဲေသးတယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ဆရာ၀န္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူးတဲ့။ စာသင္ ရတာပဲ ေပ်ာ္တယ္။ ဆရာမပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္တဲ့” “စပ်စ္သီးခ်ဥ္တယ္ ေျပာေနတာ ေနမွာေပါ့ ဟယ္” တကယ္တမ္းမွာ မတစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့လွ်င္ေတာင္ သူမမွာ မိဘေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ေတာင့္တင္းပံုမရပါ။ မတုိ႔အေဖက အစိုးရ ဌာနတစ္ခုမွ အရာရိွေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ကပင္ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ပင္စင္ယူလုိက္ ရသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ အေမ ကေတာ့ ကုန္စံုဆုိင္ကေလး ဖြင့္ထားသည္တဲ့။ ေမာင္ေလးက ပထမႏွစ္ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္ တက္ေနကာ ညီမေလးကေတာ့ ဒီႏွစ္ဆယ္တန္း ေျဖရမည္ဟု ဆုိပါသည္။ “မရဲ႕ ညီမေလးကုိ ဘာလို႔ဒီမွာ မထားတာ လဲ”     မက ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ကေလးျပံဳးကာ- “မတို႔အိမ္ကေန ဒီကုိ ေက်ာင္းလာတက္ဖုိ႔က ေ၀းလြန္းတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း အလုပ္တစ္ ဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့ အႀကိဳ၊ အပို႔လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးေလ။ အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ က်ဴရွင္တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပုိင္းတက္ေန တယ္” “ဟင္ ညေလးတို႔လုိ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္း စား ေနလိုက္ေပါ့” “ဟဲ့” ေဆြက ကၽြန္မကို တံေတာင္ႏွင့္ တြက္ျပန္ ေလသည္။ “ညီမေလးတုိ႔က အရမ္းကံေကာင္းၾကတာ။ မိဘေတြက တတ္လည္း တတ္ႏုိင္ၾကတယ္။ သား သမီးေတြကိုလည္း ထူးခၽြန္ေစခ်င္လုိ႔သာ ဒီကို လာပို႔ေပးထားၾကတာ။ သူတုိ႔ တာ၀န္ေက်တယ္။ ညီမေလးတုိ႔လည္း ကုိယ့္ဘက္က တာ၀န္ေက်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾက ဟုတ္လား” ဘယ္စကားပဲ ေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စကားပင္။ စာႀကိဳးစားဖို႔သာ ဆုိေနျပန္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔တစ္ေတြ စကားမဆက္ရဲၾကေတာ့။ ကၽြန္မတုိ႔တစ္ေတြ ေစ်းထြက္ခ်င္ၿပီဆုိလွ်င္ မကိုပဲ အပူကပ္ရေကာင္းမွန္း သိေနၾကၿပီ။ ကၽြန္မ တုိ႔ကို ေစ်းထြက္ခြင့္၊ အျပင္ထြက္ လည္ပတ္ခြင့္ လံုး၀ခြင့္မျပဳပါ။ နံနက္စာ မုန္႔စားထြက္ရန္ ခဏမွ် ကိုပင္ နီးနီးနားနားမွာပဲ စားေစသည္။ ၿပီး မပါမွ သာ အျပင္ထြက္လုိ႔ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မက အျပင္ထြက္ရန္ ၀ါသနာပါပံုမရ။ တစ္ ခါေလာက္ နားပူနားဆာ ျပဳမိလွ်င္ အင္းအဲႏွင့္ ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕လုပ္ေနေလ့ရိွပါသည္။ မ အိုက္တင္ခံ ေနသည္ဟု တခ်ဳိ႕က ထင္ၾကသည္။ “လုိက္ပို႔ပါ မရယ္။ မုန္႔ေကၽြးမယ္ေလ” သို႔ေသာ္ မ က ကၽြန္မတုိ႔ ေကၽြးေသာ မုန္႔ကုိ ေတာင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ မစားပါ။ သူမမွ ကၽြန္မတုိ႔ ေကၽြးေသာမုန္႔ကို မစားလွ်င္ ခုပဲ ငိုခ်လိုက္ေတာ့ မွာလုိ၊ ညပိုင္းစစ္မည့္ က်က္စာေတြကို မက်က္ဘဲ ဆႏၵျပၾကေတာ့မွာလုိ နည္းမ်ဳိးစံုေအာင္ ၀ုိင္းေျပာ ၿပီး ေကၽြးၾကရေလသည္။ ကၽြန္မတို႔ထံမွ ကတိအမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာင္းကာ ေစ်းသုိ႔ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူမ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အလိုလိုက္ေလ ့ရိွပါသည္။ တရားလြန္လာေလမွ နာရီေလးေျမႇာက္  တၾကည့္ ၾကည့္ျပဳကာ- “ေဟး က်ဳပ္တုိ႔ ထြက္လာၾကတာ ၾကာၿပီ။ လက္စသတ္ၿပီး ျပန္ၾကရေအာင္” ကၽြန္မတို႔ကလည္း စကားတစ္ခြန္းတည္း ျဖင့္ ၿပီးျပတ္ေသာသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ ဟုိဆိုင္၀င္ ဦးမယ္။ ဒီဟာ၀ယ္ဦးမယ္ဆုိကာ အခ်ိန္ဆြဲတတ္ ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ “မ ဒီအက်ႌေလးနဲ႔ မနဲ႔ လုိက္တယ္။ ယူပါလား” ျပံဳးျပံဳးေလး ေခါင္းခါေလ့ျမဲ။ “ယူလုိက္ပါ။ မီးတုိ႔က မကို လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္လုိ႔” ဆုိလွ်င္ေတာ့ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ “အပိုေတြ မလုပ္ၾကနဲ႔။ လာ ျပန္ၾကမယ္” မ မ်က္ႏွာထားညိဳလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုး လန္႔ၾကပါသည္။ “ရွင္တို႔က မိဘပိုက္ဆံနဲ႔ က်ဳပ္ကို မ်က္ႏွာ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္ေပါ့ေလ” အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ၀ယ္ခ်င္ တာ၊ လုိခ်င္တာမွန္သမွ် လုိတရေနေသာ ကၽြန္မ တို႔တစ္ေတြ ကံေကာင္းၾကေၾကာင္း၊ မိဘေတြကို ေက်းဇူးတင္သင့္ေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတံု႔ျပန္ႏုိင္ရန္ စာကိုသာ ႀကိဳးစားသင္ယူ သင့္ေၾကာင္းျဖင့္ အပ္ ေၾကာင္းထပ္ စကားေတြကို နားအူမတတ္ ေသာ တဆင္ၾကရေတာ့ၿပီ။ ထိုကိစၥကို ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေတြ မယံုၾကည္ႏုိင္ခဲ့ေပ။ မကေတာ့ မ်က္ႏွာ ကေလး ညိဳ႕ရီရီႏွင့္ သူမ၏တာ၀န္၀တၱရားေတြ ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ မလစ္ဟင္း၊ မပ်က္ကြက္ ေစခဲ့ရပါ။ ကၽြန္မတုိ႔၏ စာသင္ခ်ိန္တုိင္း စာသင္ ခန္းထဲ အထိလုိက္ပါပို႔ေပးေနျမဲ။ အခ်ိန္ဇယား အတုိင္း စာစစ္ေပးေနေလ့ျမဲ။ မရွင္းလင္း၊ မေက် ညက္ေသာ သင္ခန္းစာ မ်ားကိုလည္း စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရွင္းလင္းသင္ျပေပးေလ့ျမဲ။ “က်ဳပ္စိတ္တုိတယ္။ ရွက္စရာ သိပ္ေကာင္း တာပဲ။ ရွင္တို႔ကိုသာ မငဲ့ရရင္ ခုခ်က္ခ်င္း အလုပ္  ထြက္ပစ္တယ္” မ ဒီကေန ထြက္သြားေတာ့မွာကို ကၽြန္မတို႔ အားလံုးက လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ၾကပါ။ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ အရာအားလံုးသည္ မႏွင့္သာ အသားက် အဆင္ေျပလွသည္။ မကလြဲလို႔အျခားတစ္ ေယာက္ကို ကၽြန္မတို႔ အလိုမရိွၾကေပ။ “မ ဧကရီကိုေရာ စိတ္ဆိုးေနလားဟင္” မ်က္ႏွာကေလး ငယ္ေနရွာေသာ ဧကရီကို ေငးကာ ခပ္ဖြဖြ ျပံဳးေနျပန္ရင္း- “က်ဳပ္စိတ္တိုေနတာ ရွင္တုိ႔ကို မဟုတ္ဘူး။ အလကားေနရင္း အမနာပ သတင္းပ်ံ႕ရတဲ့အျဖစ္ ကို။ ၿပီး ဆရာမႀကီးကလည္း ေမးေမးျမန္းျမန္း မရိွဘူး။ က်ဳပ္ကိုေခၚေတာ့ အျပင္က သတင္းကို သူက အၿပီး ယံုထားၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆီးႀကိဳၿပီး အျပစ္တင္ေတာ့တာ” “အဲဒါ ဧကရီေၾကာင့္” ငုိမဲ့မဲ့ျဖစ္လာေသာ ဧကရီအား ေခ်ာ့ရ ျပန္ ေသးသည္။ ဧကရီက ကၽြန္မတို႔အားလံုးထဲမွာ အခ်မ္း သာဆံုး၊ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး၏ေျမး၊ ေအာင္ျမင္တြင္ က်ယ္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး၏ တစ္ဦးတည္း ေသာ ႐ွဴမၿငီးေလးျဖစ္ေလသည္။ ခ်စ္စဖြယ္ အျပံဳးခ်ဳိခ်ဳိကေလးႏွင့္ စာလည္းေတာ္ပါသည္။  ၪာဏ္ေကာင္းေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေတြ ထံုးစံအတိုင္း အပ်င္းထူခ်င္သည္။ အေပါင္း အသင္းလည္း မင္သူျဖစ္ျပန္ေလသည္။ ဧကရီ႕ကို ဆိုလွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကပါ ႏွစ္လိုခင္မင္ၾကသည္ ခ်ည္းပင္။ ဧကရီသည္ မကို ကပ္မခြာတမ္း ခ်စ္ခင္ တြယ္တာသ ူျဖစ္ေသးသည္။ မကေတာ့ မိန္း ကေလး အမ်ားၾကားမွာ သူ႔ကိုပိုတယ္။ ငါ့ကိုက် ပစ္ထားတယ္စေသာ ကဂ်ီကေဂ်ာင္စကားေတြ ႏွင့္ စိတ္၀မ္းမကြဲရေလေအာင္ ထိန္းထိန္းသိမ္း သိမ္း၊ မွ်မွ်တတေဖးမ ဆက္ဆံေလ့ျမဲ။ ဒါေပမဲ့ ဧကရီက- “ေဖေဖ ရန္ကုန္ကအျပန္ ေဂ်ဒိုးနပ္က ၀ယ္ လာတာေလ။ ေမေမက မဖို႔ဆိုၿပီး တစ္ဘူးသတ္ သတ္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မ မစားရင္ ဧကရီက ဒီအတိုင္း အိမ္ျပန္ေပးလိုက္မွာ” အိမ္က လူႀကီးေတြ၏ နာမည္သံုးကာ အက်ပ္ကိုင္ လာလွ်င္ေတာ့ မမွာ ျငင္းပယ္ဖို႔ရန္ ခက္ခဲရေတာ့သည္။ “ဧကရီကေလ ဒီအဆင္ေလးကို မန႔ဲဆင္တူ ၀တ္ခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ေမေမ့ကိုေျပာေတာ့” “ဧကရီ မကိုခ်စ္ရင္ အဲလိုတန္ဖိုးႀကီးေတြ ၀ယ္မလာပါနဲ႔။ မ မယူခ်င္ပါဘူး” “အင္းပါ။ ေနာက္မ၀ယ္ ေပးေတာ့ဘူး။ ခုတစ္ခါေတာ့ ေမေမက ၀ယ္ေပးလိုက္ၿပီးေနၿပီ ေလ။ ယူထားလိုက္ေတာ့ေနာ္...ေနာ္။ မမွာရိွတဲ့ နက္ျပာေျပာင္ လံုခ်ည္ေလးနဲ႔ဆို အရမ္းလိုက္မွာ” ဧကရီမွာ ရည္ရြယ္ရင္း မည္မည္ရရရိွပံု မေပၚပါ။ ဒါေပမဲ့ သူမက မကို တအားတြယ္တာ လြန္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးၾကားမွာ သူ႔ကို အနည္းငယ္ေလာက္ ကေလးမွ် ပိုသာ၍ အေရးေပးေစခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာသာရခ်င္သည္။ သူမက သူမ၏ မိသားစုမွာလည္း အထြတ္တင္ အေရးေပးေျမႇာက္စား ခံေနလာခဲ့သူ မဟုတ္လား။ “ဧကရီေနာ္။ ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ မ စိတ္ဆိုးေတာ့မွာ” ႏႈတ္ကသာ ေျပာေနေသာ္လည္း မ စိတ္ဆိုး မွာ မဟုတ္သည္ကို ဧကရီ သိပါသည္။ မသည္ သူမ၏ေက်ာင္းသူမမ်ားအား လိုအပ္လွ်င္ မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္တည္ တင္းမာေက်ာ ထား႐ံုသာရိွကာ စိတ္ဆိုးျခင္းမရိွပါ။ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြက မုန္႔ဖိုးကေလးမ်ား ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲ ရလာလွ်င္ တစ္ခုခု ၀ယ္ခ်င္၊ ျခမ္း ခ်င္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ အျပင္ထြက္ကာ လည္ ပတ္၀ယ္ျခမ္းခြင့္က အလြန္အင္မတန္ ရွားပါးလြန္း လွရာ။ “မပဲ သိမ္းထားေပးပါေနာ္။ ညေလးတို႔ေတြ ေစ်းထြက္ျဖစ္မွ ျပန္ယူမယ္” မက စာရင္းစာအုပ္ကေလး တစ္ခုကို အမ်ား ျမင္သာေအာင္ပင္ ျပဳလုပ္ကာ ေငြသိမ္းေပးထား တတ္ပါသည္။ စိတ္လိုလက္ရ ရိွခ်ိန္ေတြမွာ ေငြ စာရင္းကို အသံလြင္လြင္ကေလးႏွင့္ ဖတ္ျပေသး တတ္သည္။ ခုေတာ့ “Study Guide က ေက်ာင္းသားဆီမွာ ပိုက္ ဆံေခ်းၿပီး ျပန္မေပးဘူးတဲ့” ဒီသတင္းက ကၽြန္မတို႔၀န္းက်င္မွာ တိတ္ တိတ္က်ိတ္က်ိတ္ ပ်ံ႔လႊမ္းလာခဲ့ၿပီ။ ေယာက်္ား ေလး စာသင္ေဆာင္ဘက္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီမုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာမႀကီးက မကို ေခၚယူကာ ျပင္း ထန္စြာ သတိေပးေလၿပီ။ “မ ေနာ္၊ ဧကရီ အဲလို မေျပာဘူး” ထိုစကား အဓိပၸာယ္သို႔ေရာက္ေအာင္ ဧကရီ ေျပာခဲ့မွာ မဟုတ္သည္က ေသခ်ာသေလာက္ပါ ပင္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အိမ္က- “မုန္႔ဖိုးသံုးတာ ၾကမ္းလွခ်ည္လား” ဧကရီက ဘာသေဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ သူ႔ အျပစ္လြတ္ေအာင္ အလြယ္ေျပာခဲ့လိုက္တာပင္။ “မကို ခဏေပးသံုးထားတယ္” မကလည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အမွန္ တကယ္ ယူသံုးျဖစ္သြား ခဲ့ပါသည္။ ထုိေန႔က လကုန္ခါနီးၿပီမို႔ မထံမွာ ေငြေၾကးလက္က်န္ခါလီ က်ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ “က်ဴရွင္လခ ႏွစ္လစာေတာင္ ေႂကြးက်န္ ေသးတယ္တဲ့ေလ။ ဒီတစ္လ ထပ္ေပါင္းရင္ သံုး လေတာင္ရိွၿပီဆိုေတာ့ က်ဴရွင္ဆက္မတက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး လုပ္ေနတယ္” “မကလည္း လျဖင့္ မကုန္ေသးဘဲနဲ႔” “လမကုန္ခင္ ႀကိဳတင္ ၀မ္နင္ေပးထားတာ ေပါ့ဟယ္။ ခုက အေဖ ေရာဂါျပန္ထလာလို႔ လာ ေျပာတာ။ ညေနအိမ္ကို ခဏျပန္လိုက္ဦးမယ္။ ခက္တာက အေဖ့ကို ေဆးထိုးေပးဖို႔ ေငြမရိွလို႔ လာေျပာတာ။ မလက္ထဲမွာလည္း ေငြမက်န္ေတာ့ ဘူး” “မ ဧကရီ႕ပိုက္ဆံထဲက ယူသံုးလိုက္ေလ” အဲဒီစဥ္ကတည္းက ဧကရီအလြယ္တကူ ေျပာေသာ္လည္း မက ေတြေတြေ၀ေ၀ႏွင့္ ဆုတ္ ဆိုင္းဆုတ္ဆိုင္း လုပ္ေနေသးတာမို႔- “ဟုတ္တယ္မ။ ယူသာသံုးလိုက္ပါ။ ထပ္ လိုရင္ ညေလးတို႔အားလံုး အပ္ထားတဲ့က ထပ္ယူ သံုးလို႔ရတယ္” ၾကံရာမရေသာ အေျခအေနမို႔ မလႊဲ ကင္းသာစြာ ဧကရီ႕ေငြကို မ ယူသံုးလိုက္ရမွန္း ကၽြန္မတို႔ အားလံုး သိနားလည္ပါသည္။ “ဧကရီေလး ပိုက္ဆံ မ ျပန္ထည့္လိုက္ၿပီ ေနာ္” လခထုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မက ဆိုလာေလ လွ်င္- “ဟင္။ ျပန္မေပးနဲ႔ဦးေလ။ ဧကရီျဖင့္ ဘာမွ သံုးစရာမရိွပဲနဲ႔။ တကယ္တမ္းမွာ မတစ္ေယာက္တစ္လလံုး အသံုးအစြဲ က်ပ္တည္းေနေတာ့မွာကို ကၽြန္မတို႔ေရာ မကိုယ္တိုင္ပါ ႀကိဳတင္ သိေနႏွင့္ၾကသည္ပင္။ “ေနာ္။ ယူသံုးထားပါ မရယ္။ ေနာက္လကုန္က်မွ ညေလးတို႔အျပင္ ထြက္ခြင့္ရရင္ ျပန္ယူ မယ္ေလ” ဒီလ လပတ္စာေမးပြဲမွာ ဧကရီတစ္ေယာက္ အဆင့္အနည္းငယ္က်သြားခဲ့တာက ျပႆနာ စတင္ေလသည္။ စာေမးပြဲမွာ အဆင့္က်ခဲ့ေသာ အျပစ္ႏွင့္ဆက္ႏႊယ္ကာ မုန္႔ဖိုးအသံုးစြဲၾကမ္းသည္ ဆိုေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပစ္မႈတစ္ခု ထပ္တိုးလာ ေတာ့သည္။ “အရင္လက ေပးထားတာေရာ” “မကို အပ္ထားတယ္” “ဧကရီ ညည္းကို မယံုဘူးေနာ္။ ငါ ျပန္ေမး ဦးမယ္” “ေမးၾကည့္လိုက္။ ခုေလာေလာဆယ္ မ အသံုးလိုလို႔ ခဏယူသံုး ထားတယ္” ဘူးတစ္ရာမဟုတ္ၾကေသာ ပါးစပ္တစ္ ေပါက္တို႔သည္ တစ္ေယာက္ထံ မွတစ္ေယာက္ နားသို႔ ဆင့္ကဲ ကူးေျပာင္းေလလွ်င္ မူလျဖစ္ရပ္ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ တိမ္းေစာင္းလုၿပီ။ “ကၽြန္မကေလးေတြကို ေမးၾကည့္လို႔ရပါ တယ္။ အဲလိုမ်ဳိး လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္မ အတတ္ႏိုင္ ဆံုး ဆင္ျခင္ပါ့မယ္ရွင္” မ်က္ႏွာရဲရဲ၊ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ ကာ ေလသံကေတာ့ ထန္တင္းေနဆဲ။ သူမ ငိုမည္ ထင္ထားေသာ္လည္း မ်က္ရည္တစ္စက္ ေတာင္ မက်ခဲ့သည္ကို အံ့ၾသလ်က္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့။ မ၏ စကားအတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေတြသည္ အမွတ္စက္ တစ္ခုမွာ ဆံုစည္းမိခဲ့ ၾကေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ေလးေတြေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဆံု မွတ္ကေန ျပန္လည္ခြဲျဖာ ထြက္လာခဲ့ၾကသည့္တိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္မၾကံဳဆံု ႏိုင္ေတာ့မည့္ မ်ဥ္းေျဖာင့္မ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးဘ၀ကို ...တစ္ခါျပန္ၿပီး ရခ်င္ေသးတယ္...အျပစ္မသိ ေသးတဲ့ ကေလးေလးဘ၀ကို တစ္ခါျပန္ၿပီး ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္ မ ဆိုညည္းေနက် ဒီသီခ်င္းေလးကိုေတာင္ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွာပါ စဲြစြဲျမဲျမဲ ဆိုညည္း တတ္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ လည္း သည္သီခ်င္းေလး၏ အရသာကိုၿငိတြယ္ မွန္းမသိ ၿငိတြယ္မိ ရဦးေတာ့မည္ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ဆိတ္ရိွ မ်က္ရည္ရႊဲ၊ ပုလဲခတတ္ၾက ေသာ ကၽြန္မတို႔အား ေခ်ာ့ေမာ့ေဖးမကာ အငိုတိတ္ ေစခဲ့တိုင္းမွာ- “မကေလ ဘယ္ေတာ့မွ မငိုဘူးကြ။ ညီမ ေလးတို႔လည္း မငိုရပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အခြင့္သင့္လို႔ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ ျပန္ဆံုခြင့္ရခဲ့လွ်င္ ကၽြန္မတို႔၏ စာေမးပြဲအၿပီး ေနာက္ဆံုးေန႔ အိမ္အျပန္မွာ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္အတူ ငို ေႂကြးခဲ့ေသာ မ၏မ်က္ရည္ေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ ေျပာလ်က္ ၾကည္ႏူးခြင့္ေလး ရခ်င္မိေသးသည္။ သတိုး (Teen Magazine October 2012)

ၿမိဳ႕ကေလးက ၿမိဳ႕ကေလးကို ကုပ္တြယ္ေပြ႕ဖက္လို႔

Written by ယဥ္ယဥ္ႏု(မႏၱေလး)

Friday, 26 October 2012 18:57

More Sharing ServicesShare | Share on facebook Share on myspace Share on google Share on twitter ၿမိဳ႕ကေလးဟာ အရင္တုန္းက နာမည္ႀကီး ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဆံုးကားမွာ နာမည္ႀကီးဖူးတယ္။ အဲဒီဇာတ္ကားရဲ႕ ဇာတ္၀င္သီခ်င္းကို ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးက သိၾကတယ္။ သီခ်င္းနဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ကေလးလည္း ရႊင္ပ်တဲ့၀တ္စံုကို ျခံဳလႊမ္းလို႔။ ၿမိဳ႕ကေလးလည္း ဇာတ္ကားျပတဲ့ ႐ံုေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္လို႔ေပါ့။အဲဒါက လြန္ေလၿပီးေသာ အခါက ျဖစ္ပါတယ္။ “ၿမိဳ႕သူေတြက အပ်ဳိႀကီးေတြ မ်ားတယ္”ဒီၿမိဳ႕ကို အလည္အပတ ္ေရာက္ေနတဲ့ အညာသူ ေကာင္္မေလးဟာ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက တန္ေဆာင္းတစ္ခုမွာ လုပ္တဲ့ ပရိတ္စုေပါင္း ရြတ္ပြဲကို ေရာက္ေနတယ္။ တန္ေဆာင္းန႔ဲ အျပည့္ ေယာဂီ၀တ္စံု ဆင္တူၿမိဳ႕သူျဖဴ ျဖဴေခ်ာေခ်ာေတြကို တအံ့တၾသ ေငးလို႔ေပါ့။ အသားအေရေတြက ၀င္း၀င္း၊ မ်က္ႏွာတင္းတင္း၊ ဟန္တစ္ခြဲသားနဲ႔ အပ်ဳိေခ်ာေတြေလ။ “ဟိုးထိပ္က ဖြားခင္က အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အပ်ဳိႀကီး။သူ႔နားက အုပ္စုအကုန္လံုး အပ်ဳိႀကီးေတြပဲ။ အလယ္နားက ေဒၚက်င္ျမက ငါးဆယ္ေက်ာ္၊ ေျခာက္ဆယ္ သူတို႔လည္း အပ်ဳိ ႀကီးပဲ။ ဟိုနားက ခင္ခင္တို႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလးဆယ္ အုပ္စုကလည္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔တစ္ ရြယ္တည္းေတြ၊ အားလံုး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း အပ်ဳိ ႀကီးေတြပဲ” အတူတူ လိုက္ပို႔တဲ့ အစ္မႀကီးက လက္ညိႇဳး တၫႊန္ၫႊန္နဲ႔ ျပျပၿပီး ေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးမွာ တအံ့တၾသေငးလို႔။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကလိကလိ တက်ိက်ိနဲ႔ ေမးခ်င္လိုက္တာ။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးေလာက္ နီးပါး အပ်ဳိႀကီးေတြ ဒီေလာက္ေပါေနေတာ့ ဧကႏၲ ၿမိဳ႕ကေလးသားေတြက ၿမိဳ႕ကေလးသူေတြကို မ်က္စိထဲမွာ မရိွၾကဘူးလားလို႔ ေကာင္မေလးက သူတို႔မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ေတြးေနမိ တယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ေရွ႕ဆံုးမွာ ေရစက္ခြက္ ေရွ႕ခ်ထိုင္တဲ့ ေခါင္းျဖဴျဖဴ၊ တိုက္ပံုျဖဴျဖဴနဲ႔ လူ ႀကီးေဘးမွာ ပံု႔ပံု႔ကေလးထိုင္ေနတာ ရန္ကုန္သူ တဲ့။ ၿမိဳ႕ကေလးသားေဘးမွာ တကယ္တမ္း ရိွရမွာက ၿမိဳ႕ကေလးသူျဖစ္မွ သဘာ၀က်မွာေပါ့လို႔ ေကာင္မေလးက ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုတိ တိက်က် လြဲေခ်ာ္မႈေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ မသိဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးသူေတြ အားလံုး လိုလိုကေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ အပ်ဳိစင္စစ္စစ္ေတြ ျဖစ္လို႔ေလ။ မနက္ဆိုရင္ ေလးနာရီ မထိုးခင္ၿမိဳ႕သူ အပ်ဳိ ေခ်ာေတြက အေျပးၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပၾကျပန္ေရာ။ သူတုိ႔ရဲ႕ၿပိဳင္ပြဲကို ၿမိဳ႕ကေလး ေရာက္ခါစ ေကာင္ မေလးက တအံ့တၾသ မနက္အေစာႀကီးထ ေစာင့္ ၾကည့္ေနတယ္။ အိမ္တိုင္း၊ အိမ္တိုင္းက ေလး နာရီမထိုးခင္ ဆြမ္းေတာ္ပြဲေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ တံခါးဖြင့္ ထြက္လာၾကတဲ့ အပ်ဳိေတြ လည္ပင္းမွာ၊ ပခံုးေပၚ မွာ၊ ေယာဂီတဘက္၊အိႏ္ၵိယတဘက္၊ တ႐ုတ္ ျခံဳေစာင္၊ ေရာင္စံုေတြ တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔ ဆြမ္းပြဲေလး က ယြန္းဗ်ပ္ေတြပါမယ္။ ေငြေရာင္၊ ေရႊေရာင္ေတြ တလက္လက္နဲ႔ ေသာက္ေတာ္ ေရခြက္ေတြ၊ ဆြမ္း ပြဲေတြ၊ သစ္သီးဆြမ္းေတြ၊ မုန္႔ဆြမ္းေတြ တဖ်တ္ ဖ်တ္ ခုန္လုနီးပါး သူတို႔ေျပးၾကတယ္။ “အယ္၊ ေနာက္က်ပါၿပီေတာ္” “ညက အိပ္မေပ်ာ္လို႔ မနက္အေစာႀကီး မႏိုးတာ” သြားရင္းလာရင္း စကားေျပာရင္း ေျခေထာက္က ေျခကုန္သုတ္ၾကတာ၊ ဘုရားႀကီး တံခါးေလးနာရီ အဖြင့္ကိုမီေအာင္ အေျပးၿပိဳင္ၾက တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားႀကီး ေရွ႕ေမွာက္မွာ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ၾကတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္စာရင္းမွာ မပါတဲ့ အညာသူကေတာ့ စိတ္ထဲက ရယ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္မိ တယ္။ ဘာလို႔မ်ား အလုအယက္ ေျပးၾကတာပါ လိမ့္။ ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လည္းရသားနဲ႔။ အတူ ပါ လာတဲ့ ဦးေလးက “တို႔ ၿမိဳ႕သူေတြက ဒီလိုပဲဟ၊ ဘုရားက ေနာက္က်ရင္ ဆြမ္းမကပ္ရဘူး လို႔ မွာထားတာ က်ေနတာပဲ။ ေျပာရတာလည္း ငရဲႀကီးပါ့ဟာ”လို႔ မွတ္ခ်က္ခ် ေပးဖူးတယ္။ အညာသူ ေကာင္မေလး ကေတာ့ သူ႔စကားကို သတိမျပဳမိဘူး။ နံနက္ရဲ႕ ေရာင္နီဦးေအာက္မွာ ရက္ရက္စက္စက္ လွေနတဲ့ ႐ႈခင္းေတြကို တေမ့တေျမာ ေငးေနမိတယ္။ ထန္း ပင္ေလးေတြ စီတန္းေနတဲ့ ဘုရားလမ္းက ေကာင္ မေလးကို ဖမ္းစားလိုက္တာ။ဟိုးအေ၀းေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းေတြရယ္၊ အညာမွာ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ စိမ္းလန္းစိုျပည္ ပတ္၀န္းက်င္ရယ္၊ အျမဲတမ္း ေရၾကည္ စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြရယ္ က ေကာင္မေလးကို ေအးျမရႊင္ လန္းေစလိုက္ တာမွ မွန္စီေရႊခ် တိုင္ႀကီးေတြနဲ႔ ခံ့ညားတဲ့ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ အၾကာႀကီး မေနႏိုင္ဘဲ ပတ္ ၀န္းက်င္နဲ႔တစ္သားတည္း နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ ေအာက္စီဂ်င္အျပည့္နဲ႔ လတ္ဆတ္ သန႔္ရွင္းတဲ့ ပင္လယ္ေလဟာ ေကာင္မေလးကို လန္းဆန္းအား ျပည့္ေစတယ္။ “ေကာင္မေလး ႐ႈခင္းေတြခ်ည္း ေငးမေနနဲ႔၊ ငါ ဗိုက္ဆာၿပီ။ ေစ်းထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါး သြားစားရေအာင္” “ေနပါဦး ဦးေလးရာ။ ဒီမွာ ႐ႈခင္းေတြေတာင္ ၾကည့္လို႔ မ၀ေသးဘူး” “ဘာဆန္းလဲ။ ေရနဲ႔ျမက္၊ အပင္နဲ႔ေတာင္နဲ႔ ဒါပဲ နိစၥဓူ၀ ၾကည့္ေနတာ ဥစၥာ။ ဘာမ်ားထူးဆန္း လို႔လဲ” “အျမဲစိမ္းေန တာကိုက ထူးဆန္းေနတာ ေလ။ သမီးတို႔ဆီမွာဆို ဖုန္ေတြနဲ႔ အျမဲေျခာက္ေသြ႕  ေနတာ” ဦးေလးက ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ပခံုး တြန္႔ၿပီးေလွ်ာက္သြားလို႔ ေကာင္မေလး လိုက္ခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေကာင္မေလး သေဘာက်တာ တစ္ခုရိွေသးတယ္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းရဲ႕ အိမ္ ေရွ႕မွာရိွတဲ့ ေရဆိုးေျမာင္းေတြဟာ ေရၾကည္ တသြင္သြင္ စီးေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္ပဲ။ တစ္ခါတေလ ငါးေလးေတြေတာင္ ကူးခတ္ လာၾကေသးတယ္။  ေကာင္မေလးတို႔ၿမိဳ႕က အမိႈက္ေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ၿပီး ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ ေရဆိုးေျမာင္း ေတြနဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့။ အေတြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေကာင္မေလးကို ဦးေလးက လက္ကိုဆြဲလိုက္ၿပီး- “ဟိုမွာ အဲဒါဗိုလ္ကေတာ္ေပါ့” “ဟင္” “နင္ကလည္း အ လိုက္တာ၊ အဲဒါ ငါတို႔ၿမိဳ႕ ရဲ႕ ဗိုလ္ကေတာ္ေလ။ ၾကည့္ ၾကည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲထားတာေလ” ေကာင္မေလး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ သြားတယ္။ နားမလည္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ဦးေလးကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ဗိုလ္ကေတာ္လည္း ဘာဆန္း လို႔လဲ။ ေကာင္မေလး အျမင္မွာေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသာ မန္မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ကေလးေတြလက္ဆြဲၿပီး ေစ်း၀ယ္လာတာပဲ။ ေငးၾကည့္ရေအာင္ မထူး ဆန္းပါဘူး။ သူမ်ားနဲ႔ ဘာေတြမ်ားကြာေနလို႔လဲ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ အင္ ဟုတ္ သားပဲ၊ တစ္ခုခုေတာ့ သတိထားလိုက္ မိသလိုပဲ ေလ ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီမိန္းမ ေလွ်ာက္လွမ္းလာပံု က ဘုရင္ကေတာ္တစ္ပါး ႂကြခ်ီလာသလို ခမ္းနားလြန္းတယ္။ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၿပီး ထီမထင္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ရင္ကိုခ်ီထားတယ္။ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ သူ႔ကိုလမ္းမွာ ရယ္ျပံဳး ႏႈတ္ဆက္တဲ့ သူေတြကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ မာ နတစ္ခြဲသားမက တစ္တင္းျပည့္ေအာင္ ရိွေနတဲ့ ပံုပဲလို႔ ေကာင္မေလး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မွတ္ခ်က္ ခ်ေရးရင္း သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ တစ္စံုတစ္ခုထပ္ေတြ႕ လိုက္လို႔ တအားအံ့ၾသသြားတယ္။ “အမယ္ေလးေတာ္ ေရႊေတြ”လို႔ မေအာင့္ ႏိုင္ မအည္းႏိုင္ ပါးစပ္က ထြက္သြားေတာ့မဲ့ အသံ ကို မနည္းဘရိတ္ အုပ္လိုက္ရတယ္။ ေရႊေတြ၊ ေရႊေတြ လက္မွာတစ္ဖက္စီ လက္ေကာက္ငါးရန္ စီေလာက္ရိွတယ္။ ဆြဲႀကိဳးက အနည္းဆံုးငါး က်ပ္သားေလာက္ရိွၿပီး ဗိုက္ေပၚကို တဘတ္ ဘတ္႐ိုက္ေနတယ္။ ေခါင္းက ေရႊဘီးကုတ္က လည္း အႀကီးႀကီးပဲ။ ေကာင္မေလး မွင္တက္ ၾကည့္ေနတုန္း“ေစ်းလာတာလား၊ ေစာေစာက ဘုရားမွာ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္”လို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္သ ံၾကားတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပ်ဳိႀကီး ေဒၚၾကင္ျမကို  ျပံဳးရယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ နဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ မုန္႔စားမလို႔၊ သမီးလည္း ေဒၚ ေဒၚ့ကို ဘုရားမွာေတြ႕ပါတယ္”လို႔ ေျပာရင္းသတိ ထားၾကည့္မိေတာ့ ေဒၚၾကင္ျမလည္း ေစာေစာ ကလို ေယာဂီလံုခ်ည္၊ ေယာဂီတဘက္နဲ႔ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ အင္ဒိုနီးရွား ပါတိတ္အ၀ါေတာက္ ေတာက္နဲ႔လည္ပင္းမွာ၊ လက္မွာ၊ ေခါင္းေပၚမွာ ေရႊေတြကို အိလို႔။ ဒီေတာ့မွ ေကာင္မေလးက်န္တဲ့  ၿမိဳ႕ကေလးသူေတြကို သတိထားၾကည့္မိတယ္။အမယ္ေလး၊ ေစ်းလာၾကတာ၊ ေရႊၿပိဳင္ပြဲက်င္းပ ေနၾကသလိုပဲ။ အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ဆယ္သားဆီ ေကာင္းေကာင္းေက်ာ္ၾကတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီး ျပန္လာေတာ့ ေကာင္မေလး ဦးေလးကို စကားတစ္ခြန္း ေျပာမိတယ္။ “ဦးေလး ေရ၊ ၿမိဳ႕ကေလးသူေတြ ေစ်းလာေစာင့္ၿပီး ဓားျပ တိုက္ရေအာင္”လို႔ေပါ့။ ဦးေလးက တဟားဟား ရယ္တယ္ေလ။ “တူ၀ရီးေတြ လက္ဖက္ရည္ေသာက္လာဦး ေဟ့” လမ္းေဘးအိမ္ တစ္အိမ္က ေအာ္ေခၚလို႔ ေကာင္မေလးတို႔ ၀င္လိုက္ရတယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ မွ အပ်ဳိႀကီးဖြားခင္္တို႔ အိမ္မွန္းသိတယ္။ အိမ္ရွင္ ေတြက ေရေႏြးၾကမ္းအိုးခ်ေနတုန္း ေကာင္မေလး ထိုင္ေနတဲ့ဖ်ာေပၚကို ႏွစ္ႏွစ္သား ၀၀တုတ္တုတ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ဖင္ေရြ႕ဖင္ေရြ႕နဲ႔ တိုး လာတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ ဂါ၀န္၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ သံုးႏွစ္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးေၾကာင္ေၾကာင္ ေလးနဲ႔ ၾကည့္လို႔။ ေကာင္မေလးက ကေလးခ်စ္ တတ္တယ္။ လက္ခုပ္ေလးတီးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သား ေလးကို လာပါဦးလို႔လည္းေခၚ လိုက္ေရာေစြ႕ခနဲ ေပါင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ သံုးႏွစ္သမီးေလးက ေကာင္မေလးေပါင္န႔ဲ အနီးဆံုးေနရာကို တိုးကပ္ ထိုင္ၿပီး ေကာင္မေလးကို ေမာ့ၾကည့္လို႔ ေကာင္ မေလး လက္တစ္ဖက္က ေကာင္ေလးပါးကိုပြတ္ ရင္း လက္တစ္ဖက္က ကေလးမေလးကို ေပြ႕ ဖက္မိသြားတယ္။ “မိဘမဲ့ေလးေတြေတာ့ မိဘမဲ့ေလးေတြ” အနားမွာ မုန္႔ပန္းကန္ခ်ရင္း လာထိုင္တဲ့ ဖြားခင္နဲ႔ မိန္းမႀကီးေတြ ၾကားက အသံတစ္သံ ထြက္လာေတာ့ ေကာင္မေလးရင္ထဲက က်င္ေန ေအာင္နာသြားတယ္။ “ဟင္ ဘာလို႔ ဆံုးကုန္ၾကတာလဲ” ေကာင္မေလးရဲ႕ တုန္တုန္ရီရီ အေမးကို တစ္ေယာက္မွ မေျဖၾကဘူး။ အသံေတြတိတ္ေန တယ္။ ခဏၾကာမွာ ဦးေလးက ေလသံေျခာက္ ကပ္ကပ္နဲ႔- “ဟိုဒင္းဟာ သူ႔မိဘေတြက မေသၾကေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာမရိွဘူး။ ဟိုတစ္ဖက္ကမ္း မွာသြား အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ” “ေၾသာ္ ႏိုင္ငံျခားမွာေပါ့။ ဒါဆိုသူေဌးေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာၾကမွာ မဟုတ္လား” အသံေတြ တိတ္သြားၾကျပန္တယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး မေျဖၾကဘူး။ အၾကာႀကီးေနမွ- “အင္း ဒီမွာလည္း လုပ္စားမရ။ ဟိုဘက္မွာ က်ေတာ့လည္း လင္ေရာ၊ မယားေရာ ကုန္းက်ဳံး လုပ္ႏိုင္မွ စားေလာက ္႐ံုရတာပါ။ သူေဌးျဖစ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ေမြးလာတဲ့ကေလးေတာင္ ႀကီး ျပင္းေအာင္ ေမြးမရလို႔ ဒီဘက္ျပန္ပို႔ရတာ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီနဲ႔ေလ” “ရွင္ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီနဲ႔” ေကာင္မေလး နားထဲမွာ ခါးသီးသြားတယ္။ “ဟုတ္တယ္ ကေလးမ။ ငါ့ေခၽြးမဆိုရင္ ေလးဆယ့္ ငါးရက္သားေလးကို ပါးစပ္ထဲ အိပ္ေဆးအစက္ခ် ထည့္ၿပီး ကေလးပိုး၀တ္နဲ႔ ဆိုင္ ကယ္ကယ္ရီေပၚ တင္ေပးလိုက္ရတာ။ ဒီ ကေလးေတြဟာ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးၾကမ္းႏွင္ၿပီး တို႔ဆီေရာက္ လာတာေအ့” ေကာင္မေလး ပါးစပ္အေဟာင္းသား ဟ သြားတယ္။ ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားေတြ က သံရည္ပူေတြလို နား၀ကိုျဖတ္ၿပီး အသည္း ႏွလံုးကို ေလာင္ကၽြမ္းသြားတယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးကို သနား ၾကင္နာျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ငံု ၾကည့္မိေတာ့ သူ ပါးေလးပြတ္ေပး ေနတာကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၿငိမ္ခံေနတယ္။ ေကာင္မေလး ကလည္း ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ ေကြး ေကြးေလး ပုလို႔။ “ဖြားခင္ ရွင့္ေျမးေတြ ေခၚပါဦး။ ဧည့္သည္ အေနခက္ေနၿပီ” “အုိ ရပါတယ္။ ေနပါေစ” ဦးေလးက ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္ငွဲ႔ရင္း “ဒီက အဘြားေတြ၊ အေဒၚေတြ၊ ႀကီးေဒၚ ေတြကလည္း အပ်ဳိႀကီးေတြေလ။ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ရွာရတာက တစ္ဖက္ဆိုေတာ့ ဒီကေလးေတြကို ေကၽြးႏိုင္၊ ေမြးႏိုင္တယ္။ ထိန္းေက်ာင္းၿပီး ပြတ္ သီးပြတ္သပ္ လုပ္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရဘူးဟာ။ အေမ့ ရင္ခြင္မွာ မေနရတဲ့ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ဒီလိုယု ယေပြ႕ ဖက္ထားမဲ့သူကို ေမွ်ာ္ေနၾကတာလား” ဦးေလးရဲ႕ မွတ္ခ်က္က ေကာင္မေလးရင္ကို ထိုးခြဲလိုက္သလိုပဲ။ “ဒါနဲ႔ ေမာင္ငယ္ရယ္၊ ေလးရပ္ကြက္ထဲက ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီနဲ႔ ပို႔လိုက္ တဲ့ မလွရင္သားေလး ေဆးမ်ားသြားလို႔တဲ့။ ႏွစ္ရက္ခြဲေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၿပီး မေန႔ကမွ ႏိုးလာတာတဲ့။ သူ႔အေဒၚဆို ငိုလိုက္ ရယ္လိုက္ျဖစ္ေနတာ။ အနားက လူေတြကဟ အပ်ဳိႀကီး ေအးၾကည္မ ကေလးမေသဘဲ နင္ ေသေန ပါဦးမယ္လို႔ ေျပာေနရတယ္” သူတို႔ အသံေတြဟာ အညာသူ ေကာင္မ ေလးနားထဲမွာ လွ်ံထြက္ေနတယ္။ လူဆိုတာ ၀မ္း၀႐ံုေတာ့ ရတာေပါ့။ ၀မ္း၀႐ံုနဲ႔ မတင္းတိမ္ႏိုင္ ဘူးလို႔ အျပစ္တင္လို႔လည္း မျဖစ္။ ၀မ္း၀႐ံုအျပင္ ခါးလွခ်င္ ၾကေသးတာ မဟုတ္လား။ ဟိုဘက္ ကမ္းကို စြန႔္စားသြားၾကတဲ့ မိဘေတြကို ဒီမွာမေန ႏိုင္ေကာင္းလားလို႔လည္း လက္ညိႇဳးမထိုးခ်င္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ပါးေလးကို ပြတ္ေပးမႈေအာက္မွာ ငိုက္ျမည္း ေနရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ကေလးေလးကို မ်က္ရည္လည္လည္နဲ႔ ငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ မိဘရိွလ်က္ မိဘမဲ့ေန ၾကသူေလးေတြ၊ ၿမိဳ႕ေလးက ေဆြမ်ဳိးေတြကို သူတို ႔လက္ေလးေတြနဲ႔ အတင္းအဓမၼကုပ္တြယ္ ထားၾကရရွာတာ။ ၿမိဳ႕ေလးက အပ်ဳိႀကီးေတြက လည္း ဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္လို႔ေပါ့။ ဒီလက္ကေလး ေတြ ခိုင္ျမဲၾကရွာပါ့မလား။ “ဒီလိုကေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ ရိွၿပီလဲဟင္”ေကာင္မေလး အသံက တိမ္တိမ္ ကေလးရယ္။ “အိုး မ်ားပါ့။ ဟိုဘက္အိမ္မွာ ခ်ဳိသဲ။ တစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ ကိုတူး၊ လမ္းထိပ္အိမ္က ဇာဇာတို႔ေမာင္ႏွမ၊ ၿပီးေတာ့...” ဖြားခင္အသံကို ဥေပကၡာျပဳလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလး အေတြးထဲမွာ ညေနေစာင္း တိမ္ ေတာက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ တစ္ေယာက္ကို ကေလး ပိုး၀တ္နဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ ထည့္မယ္။ က်န္တဲ့ကေလး ေတြ လက္ဆြဲမယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို ေက်ာ္ မယ္။ လယ္ကြင္းေလးကို ပတ္မယ္။ ေတာင္တန္း ေတြကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ၾကမယ္။ ရတ့ဲသီခ်င္းကဗ်ာ ေတြ ရြတ္ၾကမယ္။ ၀င္လုဆဲဆဲ ေနလံုးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ၾကမယ္။ ၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္တုန္း ၿမိဳ႕ကေလးကို ကုပ္တြယ္ေပြ႕ဖက္ရမွာေပါ့။ ဒါမွ တာ၀န္ေက်မယ္လို႔ ေကာင္မေလးထင္တယ္။ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔တင္ ေပ်ာ္လိုက္တာကြယ္။ အိုၾကည့္ ဦး၊ ကေလးေလးက ေကာင္မေလးေပါင္ ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ။ တခူးခူးမ်ားေတာင္ ေဟာက္လို႔ပါလား။ ယဥ္ယဥ္ႏု၊မႏၲေလး၊ (Teen Magazine October 2012)

စြဲလန္းခဲ့ရသည္. နာက်င္ခဲ့ရသည္.

အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ရင္ထဲမွာ နာက်င္ခဲ့သည့္ ဒဏ္ရာေတြက တျဖည္းျဖည္း ေျပေလ်ာ့လာခဲ့သည္။ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေတြရဲ့ ေႏြးေထြးမႈေတြကို ျပန္ခံစားတတ္လာသည္။ ေလေျပႏုႏုရဲ့ ႏူးညံ့မႈကလည္း ရင္ထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိေနတတ္ျပန္ၿပီ။

တစ္ခ်ိန္က တစ္ေယာက္ေသာသူ ေပးထားခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အခ်ိန္ကပင္ ကုစားခဲ့သည္မုိ႔ ဘ၀ဟာ တဖန္ျပန္လည္ အသက္၀င္ လာခဲ့ရသလိုလို..

မနက္အေစာႀကီး အိပ္ယာမွ ထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အခုလို မနက္ေစာေစာ လမ္းထမေလွ်ာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေတြပင္ မနည္းလွေတာ့ၿပီ။

x x x

လြန္ခဲ့သည့္ ၅ႏွစ္ အခုလို မုိးအကုန္ ေဆာင္းအကူး ကာလေတြမွာ မနက္ခင္းတိုင္းလုိလုိ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူ လမ္းထေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္ကို အစားထုိးဖြယ္ရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိသည္။

ေန႔စဥ္ နံနက္တုိင္း လွပတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း စကားေတြ ေျပာရင္း အတူရွိေနခြင့္ရသည္မို႔ သည္လုိ အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ဘယ္အရာႏွင့္မ်ား လဲႏုိင္ပါမည္နည္း။

တစ္ေန႔.. ထုိတစ္ေန႔မွစ၍ သူ ခါတုိင္းလုိ ေရာက္မလာခဲ့.. ပထမေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ရွိမည္ထင္ခဲ့၍ စိတ္ထဲ ဟာတာတာ ျဖစ္ခဲ့ရံုသာ ရွိခဲ့သည္။

တစ္ရက္.. ႏွစ္ရက္.. သုံးရက္.. သူ လံုး၀ ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ ရင္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ေလးလံလာသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လာသည္။ ထုိရက္ပိုင္းက အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုကို ခဏခဏ ျမင္မက္ခဲ့ရသည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကို ယမမင္းက ဧရာမ ဓားႀကီး တစ္လက္ႏွင့္ ခုတ္ပိုင္းေနသည့္ ျမင္ကြင္း..

လေတြ ႏွစ္ေတြသာ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ ျပန္မဆံုျဖစ္ခဲ့ေတာ့။ လအတန္ၾကာမွ သိခဲ့ရသည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္က -

သူ.. အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ.. ေႏြးေထြးမႈေတြ ဂရုစုိက္မႈေတြ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ သူ.. သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူ.. ကားအက္စီဒင့္ တစ္ခုေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္တဲ့။ မူးေမ့လဲက်မတတ္ နာက်င္ခဲ့ရသည့္ သတင္းဆိုး..

ဘယ္အရာႏွင့္မွ် မလဲႏုိင္သည့္ သူ႔ကို ဆံုးရံႈးလိုက္ရၿပီ။ အိပ္မက္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြ လဲၿပိဳခဲ့ရသည္။ အနာဂတ္ဆိုတာလည္း ဆိတ္ၿငိမ္မႈ တစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ရသည္။ မ်က္၀န္းတစ္စံုမွာ ပူေႏြးလွ်က္ ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း..

x x x

ႏွစ္အတန္ၾကာမွ အခုလို မနက္ေစာေစာ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အတိတ္က အရိပ္ေတြက ေနရာတုိင္းမွာ.. အခုခ်ိန္ထိတုိင္ သူ ေဘးမွာ ရွိေနသလိုလုိ.. စကားေတြ လာေျပာေနသလုိလုိ.. ေအးစက္ၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ မေန႔တစ္ေန႔ကလို ျပန္ျပန္ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ နား၀င္ခ်ိဳခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔အသံလြင္လြင္က နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနဆဲ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ကိုယ္က ေရေမႊးနံ႔ပင္ ယေန႔တုိင္ မေပ်ာက္မပ်က္..

ေလေကာင္းေလသန္႔ ရွဴရႈိက္ရင္း တစ္ခ်ိန္က အတူထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေလးမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ထုိင္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေနခဲ့မိသည္။ ထုိင္လွ်က္ အသက္မဲ့ေနသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ပင္။

ေနေရာင္က အေစာပိုင္းကလုိ ေႏြးေထြးမႈ ေပးရံုမကေတာ့.. ေနေရာင္ႏွင့္ တုိက္ရိုက္ ထိေတြ႔ေနသည့္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတုိ႔က ပူေလာင္မႈကိုပင္ ခံစားေနရၿပီ။

ထုိင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။ ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္းမွာပင္ အသိတစ္ခု အျမင္တစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရသည္။ တဆက္တည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကိုပါ ခ်လိုက္သည္။

အတိတ္ဆိုတာ ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ။ အတိတ္နဲ႔ ေနထုိင္ေနလို႔ ဘ၀က မည္သုိ႔မွ် ထူးလာမည္ မဟုတ္၊ အၿမဲတမ္း ရံႈးနိမ့္ေနသူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ သိပ္ခ်စ္ခဲ့သည့္ ခ်စ္သူကိုလည္း ေမ့ပစ္လိုက္ေတာ့မည္။ တကယ္ေတာ့ အတိတ္ဆိုတာ ..





 ေသြးပ်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ ညတစ္ည

ေၾကာက္လန္႔ျခင္း.. စိုးထိတ္ျခင္း.. အားငယ္ျခင္း.. အေဖာ္မဲ့ျခင္းတို႔နဲ႔အတူ မွိန္ျပျပ မီးလံုးေလးရဲ့ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ တည္း၊ အိပ္ယာ ကုတင္တစ္ခုေပၚမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျခင္ေထာင္အစတုိ႔ကို ေအာက္က ခင္းထားတဲ့ ဖ်ာေအာက္ထဲ အတင္းထုိးသြင္းထားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ ဟုိအေတြး ဒီအေတြးေတြနဲ႔ ေတြးေတြးရင္း ေၾကာက္စိတ္ေတြက ပိုပိုဆုိး၀ါးလာခဲ့တယ္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ လြန္းလွတဲ့ ညတစ္ညမွာ အေဖာ္လည္းမရွိ ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ ဘားတုိက္တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနခဲ့ရသူက ကၽြန္ေတာ္…

ခပ္ရွည္ရွည္ပံုစံ ရွိတဲ့ ရဲတန္းလ်ား ဘားတုိက္တစ္ခု ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဆံုးမွာ ဘာရွိမလဲလို႔လည္း မၾကည့္ရဲခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီ အေဆာက္အဦ ထဲမွာ လူဆုိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း… အေဖာ္ဆုိလို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီ၀က္ ေလာက္ကေတာ့ ရဲသားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ စကားထုိင္ေျပာေနခဲ့ေသးတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ေသး..

သူက သရဲေၾကာက္တတ္လား ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရုိးရိုးပဲ ေျဖလုိက္မိသည္။ အလြန္အကၽြံ ေၾကာက္တာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါဘူးလုိ႔။ သိပ္မေၾကာက္တတ္ပါဘူးလို႔.. အခုေတာ့ ခက္ေခ်ၿပီ.. ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပန္လာမယ္မွန္း မသိတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ရင္း ရသမွ် ဘုရားစာေတြ. ဂါထာေတြနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ျခားလြန္းတဲ့ ညတစ္ညကို အံ့ႀကိတ္ကာ ရင္ဆုိင္ေနခဲ့ရသူက ကၽြန္ေတာ္..

ဘားတိုက္လုိ႔ ဆုိေသာ္ျငား ရဲေတြ ေနတဲ့ ဘားတုိက္လုိ႔ ဆုိတာထက္ ပစၥည္းအေဟာင္းေတြကုိ စုပံုထားတဲ့ စတိုလုိ႔ ေျပာတာက ပိုမွန္ ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေရာက္လာခင္က ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနမိတဲ့ ရဲၾကပ္ႀကီးရယ္.. ဂ်ဴတီက်လုိ႔ ကင္းေစာင့္ေနရတဲ့ လက္ေမာင္းတစ္ရစ္နဲ႔ ရဲသားတစ္ေယာက္ရယ္၊ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနၾကတဲ့ ဘားတုိက္ႀကီး… သူတို႔ ဘယ္လိုေနၾကလဲ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ေျခာက္ျခားလြန္းလွတဲ့ ေနရာေဒသ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အလင္းေရာင္ ရွိစဥ္အခါ ညေနပိုင္းကတည္းက ေမွာင္မဲ စုတ္ျပတ္ေနခဲ့တဲ့ ဒီရဲတုိက္ႀကီးက အခုလို ညအခ်ိန္အခါမွာေတာ့ ေျပာရက္စရာ မရွိေတာ့… ေဘးကပ္ရက္ ဘားတုိက္ႏွစ္ခုမွာကလည္း လူတစ္ေယာက္မွ မေန… ဘားတုိက္ ၂ခုေက်ာ္ နံပတ္တစ္ ဘားတုိက္မွာေတာ့ ခရီးၾကမ္း ေလ့က်င့္ေရး ဆင္းေနၾကတဲ့ ရဲသား ၇ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရတာက နံပတ္ေလး ဘားတိုက္… စုစုေပါင္း ဘားတုိက္ ၈ခု ရွိေပမယ့္ လူေနတာ ၂ခုထဲရယ္။

အေစာပိုင္းက ျပန္ခါနီးမွာ ေၾကာက္တတ္လားလို႔ ေမးသြားခဲ့တဲ့ ရဲသားနဲ႔ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာေနခ်ိန္ကို ျပန္စဥ္းစားလုိက္မိတယ္။ ရက္စက္ လုိက္ပါေပ့။ သူဘာေတြ ေျပာသြားခဲ့တယ္ မွတ္သလဲ.. သူၾကားဖူးသမွ် ဒီဘားတုိက္ႀကီးေတြ အနားမွာရွိတဲ့ သရဲတေစၦေတြ အေၾကာင္း.. စံုလို႔

“ညီေလး ညဘက္ဆုိ အိမ္သာထဲ မသြားနဲ႔.. သရဲက ေဘးက လာလာၿပီး ထုိင္ေနတတ္တယ္။ အစ္ကိုတုိ႔ဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ညဘက္ အိမ္သာထဲ မ၀င္ဘူး၊ ၀င္ရင္လည္း အေဖာ္ေခၚသြားတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း သြားလို႔ကေတာ့ သရဲက ကိုယ့္ေဘးမွာ လာထိုင္ေနၿပီလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ေတာ့၊ ေဘးကို ေရာက္ၿပီးဆိုတာနဲ႔ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္း ထလာေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ေဘးမွာ သရဲတေစၦေတြ လာကပ္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ၾကက္သီးထတတ္တယ္ေလ..” တဲ့.. ၾကည့္ဦး.. မရက္စက္လြန္းေပဘူးလား.. ညဘက္ အိမ္သာထဲ မ၀င္ရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့ပံုမ်ား ေျပာင္ေျမာက္လြန္းလွပါေပ့..

“ညဘက္ ညဘက္ဆုိရင္ အိပ္ေနတဲ့သူေတြကို ေျခေထာက္ကေန လုိက္လုိက္ဆြဲခ်တာ.. အိပ္လို႔ကို မရပါဘူး၊ ဆရာႀကီးတို႔လည္း ခဏခဏ အဆြဲခံရဖူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက လံုး၀ကို မေၾကာက္တတ္ဘူး” တဲ့.. လုပ္ျပန္ၿပီ၊ မ ပံုကေတာ့… ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ျခင္ေထာင္ကို ဖ်ာေအာက္ တင္းေနေအာင္ထည့္ထားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားတာေပါ့…

“အရင္တုန္းက ဒီဘားတုိက္မွာ ရဲတစ္ေယာက္ရဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ ေသသြားခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီ မိန္းမကေလ လုံး၀မကၽြတ္ဘူး၊ ဒီဘားတုိက္ေတြဆီကုိ ဟုိးလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လယ္ကြင္းဆီကေန လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ျပန္လာေလ့ရွိတယ္။ ဗိုက္ကပူေနတယ္ဆုိေပမယ့္ ေခါင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ပါမလာဘူး.. သူလာလုိက္တုိင္း ေခါင္းျပတ္ႀကီး အတုိင္းပဲ” တဲ့.. ေကာင္းပါေပတယ္. ေမာင္မင္းႀကီးသားရယ္.. ေျပာေကာင္းတိုင္း လွ်ာအရုိးမရွိတိုင္း ေျပာခဲ့လိုက္တာ. လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လယ္ကြင္းေတြေတာင္ မက်န္ဘူး၊ မႏူးမနပ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ျခင္ေထာင္ေဘးေတာင္ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။

“ဒီဘားတုိက္ေတြမွာ အစားအစာေတြ ခ်က္ျပဳတ္စားလို႔မရဘူး ညီေလးရ. ခ်က္ၿပီဆိုရင္ သရဲေတြ တေစၦေတြ အရမ္းကို ေသာင္းၾကမ္း ေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတုန္းကဆုိရင္ ရဲသားေတြ အမဲသားဟင္း ခ်က္စားၾကတာ အကုန္လံုး အုိးပစ္ခြက္ပစ္ ထြက္ေျပးရတဲ့ အထိပါပဲ” အဓိပၸါယ္ ရွိလား မရွိလား မေတြးခဲ့မိပါဘူး. ေျပာသမွ်ေတြကလည္း အဆုိးေတြႀကီးပဲ.. သူေျပာေနတုန္းကေတာ့ ေၾသာ္. အဲ့လုိလားေပါ့.. သူျပန္သြားေတာ့မွ ကိုယ့္မွာ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ႀကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့လုိက္တာ၊ ကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ မျပန္ခင္ ေျပာသြားလိုက္ေသးတယ္။ ညီေလး မေၾကာက္တတ္ဘူး မဟုတ္လား၊ တစ္ေယာက္တည္း ေနရဲတယ္ မဟုတ္လား ဘာညာနဲ႔။ ေက်းဇူးေတာ့ တင္ပါရဲ့၊ ဘာလို႔လဲ သိလား၊ တမင္သက္သက္ ျပန္လာၿပီး မေျခာက္လို႔သာေပါ့.. မဟုတ္ရင္ အဲ့ဒီေနရာမွာ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဦးမလဲ ဆုိတာ မေျပာတတ္ မေတြးတတ္ေလာက္ေတာ့ေအာင္ ပါပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ အေမွာင္လႊမ္းေနတဲ့ စုတ္ျပတ္ျပတ္ ဘားတုိက္တစ္ခုထဲမွာ ညဦးပိုင္းတစ္ခုကို ေၾကာက္လန္႔စြာ ရင္ဆုိင္ေနခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစ္ရြက္ေႂကြသံကိုေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ေဘးနားမွာ အရိပ္ေတြ ေပၚလာမွာ၊ ေသခ်ာဖိထားတဲ့ ျခင္ေထာင္ကို ဆြဲလွန္ၿပီး ေျခေထာက္ေတြကို လာဆြဲခ်မွာ၊ စသျဖင့္ အရာရာတုိင္းကို ေတြးေၾကာက္ေနခဲ့ မိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတဲ့ ေၾကာက္လန္႔မႈ တစ္ခုကေတာ့ “ဒုန္း.. ဒုန္း.. ဒုန္း..၊ ဒုန္း.. ဒုန္း.. ဒုန္း..”၊ ေၾကာက္လန္႔စိတ္က အထြဋ္အထိတ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေရာက္ရွိ သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေၾကာက္လန္႔စိတ္နဲ႔အတူပဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ စုိးရိမ္ပူပန္ခဲ့ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးဟာ နိဂံုးခ်ဳပ္လို႔ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

x x x

ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္လုိက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း…၊ နားထဲမွာ ၾကည္ညိဳလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း… ေနာက္က်တယ္ဆုိေပမယ့္ ျပန္ေရာက္လာေပးတဲ့ ရဲၾကပ္ႀကီးကိုေရာ. သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္မွ သူရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနတဲ့ ဘုရားစာေတြကိုေရာေပါ့… စိတ္ထဲမွာ ၾကည္လင္လာတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ လႊင့္ပါးသြားခဲ့တယ္။ အားေတြ ျပန္လည္ ျပည့္တင္းလာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

x x x

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးခါစက ဗုိလ္ေလာင္းသင္တန္း ၀င္ခြင့္အတြက္ ေလွာ္ကား ရဲတပ္ရင္း(၁)မွာ သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့စဥ္အခါက ႀကံဳေတြခဲ့ရတာပါ။ ၄ရက္ေလာက္ ေနဖုိ႔သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အဲ့ဒီညက ေလွာ္ကားခရီးစဥ္ရဲ့ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးည ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္း ရဲၾကပ္ႀကီးအခန္းထဲမွာ စာေတြ႔ဆည္းပူစဥ္ သူ႔စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ စစ္စိမ္းေရာင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အုပ္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရလုိ႔ပါပဲ။ အဲ့ဒီအရာကိုဖြင့္ဟ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တျမန္ေန႔ညေနပိုင္း စကားအေျပာေကာင္းခဲ့သူ ရဲေဘာ္ေလးရဲ့ စကားသံက နားထဲမွာ ျပန္ျပန္ ၾကားေယာင္လုိ႔သာ ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။

“ဆရာႀကီးရဲ့ စားပြဲေပၚမွာ ေသသြားတဲ့ သူ႔မိန္းမ အရုိးေခါင္းကို တင္ထားတယ္”

•  ၿပိဳပ်က္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္တစ္ခု အေၾကာင္း 
•  
•  ဟိုးအေ၀းႀကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္လို႔မဆံုး ၾကည္လင္စြာ လွပေနတဲ့ စိမ္းစိမ္းစိုေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြသာ အျမင္အာရံုထဲ တုိး၀င္လုိ႔ လာခဲ့တယ္။ ညင္သာစြာ တိုးေ၀ွ႔တုိက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေျပညင္းေလးေတြၾကားမွာ မလႈပ္မေရြ ႔ဘဲ ခပ္ေတြေတြကေလး ရပ္ေနမိတယ္။ သူ ေတြးေနမိတာက သူ႔အတိတ္… သူ စဥ္းစားေနမိတာက သူ႔ရဲ့ အတိတ္က ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း… သူ ေနာင္တရေနတာလား… သူ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲေနတာလား… ဒါမွမဟုတ္ သူ ဘာကို ခံစားေနရလဲဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္လည္း နားမလည္ႏုိင္ေတာ့…
  
  x x x
  
  သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြရယ္လုိ႔ အမ်ားက သတ္မွတ္ခံရေလာက္ေအာင္ သူတို႔ ႏွစ္ဦး သိပ္ကို ခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သိပ္ၿပီး ဦးစားေပးခဲ့ၾကသလို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း အရမ္းကို တြယ္တာခဲ့ၾကပါတယ္။ ခင္မင္မႈကေနစခဲ့တဲ့ အခ်စ္တစ္ခု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ကို ခ်စ္တတ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။
  
  အတူသြား အတူလာ အတူစားရင္း ႏွစ္အတန္ၾကာ အတူတကြ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမွားနတ္ေမာင္က လိုလားဟန္မျပေတာ့။ နတ္ဆိုးက ၀င္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ အားလံုးက သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ထပ္ၾကေတာ့မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကေပမယ့္ လက္ေတြ႔တကယ့္ဘ၀မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ နားလည္မႈေတြ ေပါ့ေလ်ာ့လို႔ လာခဲ့တယ္။ နားလည္မႈေတြ တုိးလာရမယ့္အစား တကယ္တမ္း တိုးပြားလာခဲ့တာက မာနနဲ႔ အတၱ…
  
  ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ ေ၀းခဲ့ရၿပီေလ၊ ဘယ္လိုမွ ညွိႏႈိင္းလုိ႔ မရေတာ့တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားမွာပဲ လမ္းခြဲဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ့ဲၾကတယ္။ အခုဆုိရင္ပဲ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီေလ…
  
  x x x
  
  တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ရင္ထဲက အလြမ္းေတြက သစ္လြင္ေနတုန္းပဲ၊ တစ္ခါတစ္ေလ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလို ခံစားေနရဆဲပါပဲ၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့လည္း သူ႔အိပ္မက္ထဲကို ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခုခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီ ေလွ်ာက္ေနၾကၿပီေလ… ဦးတည္ခ်က္ခ်င္း မတူညီတဲ့ ဘ၀ခရီးလမ္းေတြကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ျဖတ္သန္း ေနၾကၿပီေလ… သူတုိ႔ တကယ့္ကို ေ၀းခဲ့ၾကေလၿပီ…
  
  x x x
  
  အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ခပ္ေတြေတြကေလး စဥ္းစားေနခဲ့ၿပီးကာမွ လက္ရွိ သူေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ဘ၀ရဲ့ ခရီးကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ သူ ရပ္ထားခဲ့တဲ့ ကားဆီကို တစ္လွမ္းခ်င္း ေဆြးေျမ့စြာ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဆုေတာင္းေနမိတာက “တခ်ိန္က ငါ့ခ်စ္သူ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ”…
  
  x x x
  
  ရင္နဲ႔ ခံစားခဲ့ရတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အျမင္နဲ႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။  

စိတ္ကူးထဲ ေရာက္လာတဲ့ ကေလးမ်ားအေၾကာင္း

“ေဖာင္း.. ဒုိင္း.. ဒုိင္း.. ဒုိင္း..”
ဟုိက္..! ဒုကၡ ဘယ္လုိျဖစ္တာပါလိမ့္..? အခု ဘယ္ႏွလပိုင္းပါလိမ့္.. ၾသဂုတ္လ.. ဟာ..! ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာလဲ.. အခုမွ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔.. သီတင္းကၽြတ္ဖုိ႔ တစ္လ၊ တစ္လခြဲေတာင္ လုိေသးေပမယ့္ လမ္းထဲမွာရွိတဲ့ ကေလး ႀကီးငယ္ အရြယ္စံုတုိ႔ကေတာ့ ေဗ်ာက္အုိးသံ တစ္ေဖာင္းေဖာင္း.. တစ္ဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ေဆာ္ကုန္ၾကေခ်ၿပီ..။

၀ါဆုိလျပည့္ေနမွသည္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔တိုင္ေအာင္ ၀ါတြင္း ၃လတာ ကာလအတြင္း သတင္းသီလ ေစာင့္တည္ခဲ့ၾကၿပီး “၀ါလကင္းလြတ္ သတင္းကၽြတ္” ဆိုသည့္အတုိင္း သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔မတုိင္ခင္ အဖိတ္ေန႔ရယ္.. လျပည့္ေနရယ္. လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ရယ္ စုစုေပါင္း ၃ရက္ကို သတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ အျဖစ္ ဟုိးယခင္ကတည္းက က်င္းပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ ဆုိတဲ့အတုိင္းပင္ မိမိတုိ႔ ေနအိမ္ တုိက္တာ ၿခံ၀င္းမ်ားတြင္ ဆီမီးမ်ားထြန္းညွိ ပူေဇာ္ေလ့ ရွိၾကတာ ျမန္မာတုိ႔ရဲ့ ခ်စ္စရာ ရုိးရာ အေလ့အထေလး တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ခ်စ္စရာ ရုိးရာဓေလ့ေလး တစ္ခုက သီတင္းကၽြတ္ကာလေရာက္တုိင္း မိဘ၊ ဆရာသမားေတြ အပါအ၀င္ အသက္ႀကီးသူ လူႀကီးသူမမ်ားအား လုိက္လံ ကန္ေတာ့ေလ့ ရွိၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စာသင္ေက်ာင္းေတြကလည္း သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ ကာလအတြင္း ေက်ာင္း ၁၀ရက္ ပိတ္ေပးတတ္တာမို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႔ သတင္းကၽြတ္ ပြဲေတာ္ဟာ ကေလးသူငယ္ေတြ အားလံုးက အၿမဲတမ္း ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္တဲ့ ပြဲေတာ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္း ၁၀ရက္ပိတ္တယ္ဆုိတာက ေက်ာင္းလပတ္စာေမးပြဲအၿပီး (ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းက ပထမအစမ္း စာေမးပြဲေပါ့. အခုေတာ့ ဘယ္လိုေခၚလဲ မေျပာတတ္ေတာ့)မွာ ပိတ္ေပးတာပါ။ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိအၿပီး ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမွာ လႊတ္လႊတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ႏုိင္ ေအာင္လို႔ ရက္ရွည္ ပိတ္ေပးတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္လည္း သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္မွာ ေပ်ာ္ဖုိ႔ရႊင္ဖုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါ ရတဲ့ မုန္႔ဖုိးေတြကို မစားရက္ မေသာက္ရက္ စုထားေလ့ရွိၿပီး သီတင္းကၽြတ္ ေရာက္ၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ မီးရွဴးမီးပန္းေတြ၊ ေဗ်ာက္အုိးေတြ ၀ယ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ခဲ့ပါးခဲ့ၾကပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရပါပဲ.. ကၽြန္ေတာ္ ၆တန္း ၇တန္းေလာက္က ထင္တယ္။ ေကာ့ေသာင္းမွာ ေနစဥ္ကေပါ့.. သီတင္းကၽြတ္ မတုိင္ခင္ ႀကိဳစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ၂၆၀နဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ လက္ကိုင္အိတ္ကေလး ေပ်ာက္လို႔ ငိုယုိခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဲ့ဒီတုန္းကေပါ့.. ေဆးရံုကေန ေမာေမာပန္းပန္း ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနတာကိုလည္း ေတြ႔ေရာ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ သူ႔အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲ ပါသမွ် ပိုက္ဆံေတြ အကုန္လံုးနဲ႔ ေပါက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကို ဆူခဲ့ဖူးပါတယ္။ အလုပ္မွာ စိတ္ပင္ပန္းလာလို႔ ထင္တယ္၊ ပံုမွန္အားျဖင့္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖေရာ အေမပါ. စကားနဲ႔သာ နား၀င္ေအာင္ ေျပာတတ္ၾကတာမုိ႔ အဲ့ဒီလုိ အဆူခံရတာကိုပဲ စိတ္ထဲ စြဲထင္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီတုန္းက ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေငြ ၂၆၀ဆိုတာက မ်ားတဲ့ ပမာဏမဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အတြက္ကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ ပြဲေတာ္မွာ ေပ်ာ္ဖုိ႔ လံုေလာက္တဲ့ ပမာဏပါ.. ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္.. အဲ့ဒီတုန္းက ၅၀၀ က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴေတြ မေပၚေသးသလို ေက်ာင္းသြားလို႔ တစ္ေန႔ရတဲ့ မုန္႔ဖုိးက ၅က်ပ္ ၁၀လား ရွိေသးတာ။

အဲ့ဒီႏွစ္ သတင္းကၽြတ္မွာ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပိုက္ဆံ ၂၆၀ကို ကၽြန္ေတာ့္အေဖကပဲ ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြလြန္မွ သိလုိက္ရတာ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာက္သြား ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးက နဂုိ မေပ်ာက္ခင္က သိမ္းထားတဲ့ ေမြ႔ယာၾကားကေန ျပန္ေတြ႔လုိက္ရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မရွာခဲ့ဘဲ ေအာ္ငုိဖုိ႔သာ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀က အမွားတစ္ခုပါ။ အလုပ္ကေန ေမာေမာပန္းပန္း ျပန္လာၾကတဲ့ မိဘေတြကို စိတ္ရႈပ္ေစရေအာင္ ဘာမွ မစဥ္းစား မဆင္ျခင္ဘဲ လုပ္ခဲ့မိတဲ့အထိ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔အတြက္ အဓိပၸါယ္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခု လမ္းထဲက ကေလးေတြရဲ့ ေဗ်ာက္အုိးေဖာက္သံေတြ အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရေတာ့ အတိတ္ကို သတိရမိတယ္ ဆိုတာထက္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ေနမိတယ္ ဆုိရင္ ပိုၿပီး မွန္ပါလိမ့္မယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သီတင္းကၽြတ္ ပြဲေတာ္ေရာက္ဖုိ႔ တစ္လေက်ာ္ တစ္လခြဲေလာက္ လိုေနေသးေပမယ့္ အခုကတည္းက ႀကိဳၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းကဆုိရင္ တစ္ႏွစ္မွာ ၃ရက္ပဲေပ်ာ္ခဲ့ ၾကတာပါ။

အခုေတာ့ ေခတ္ကပဲ ေျပာင္းသြားတာလားမေျပာတတ္။ မီးရွဴး၊ မီးပန္း၊ ေဗ်ာက္အုိးေရာင္းၾကတဲ့သူေတြကလည္း အေစာႀကီးကတည္းက ေစ်းကြက္ထဲ သြင္းလာၾကေခ်ၿပီ။ နီးစပ္ရာ ေနရာတုိင္း လုိလုိမွာလည္း အလြယ္တကူ ၀ယ္လုိ႔က ရေနၿပီ။ ကေလးေတြကလည္း ေဗ်ာက္အုိးေဖာက္သံကို အဆက္မျပတ္ ေစေလာက္ေအာင္ပင္ ေပ်ာ္ပါးေနၾကေလၿပီ။ တစ္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ၀ါတြင္းကာလမွာ သီတင္းသီလ ေစာင့္တည္ေနၾကတဲ့ သူေတြကိုပင္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစျပန္ပါတယ္။

စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီ တန္ဖုိး မေပါလြန္းလွတဲ့ မီးရွဴး၊ မီးပန္း၊ ေဗ်ာက္အုိးေတြကို သတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ တစ္လခြဲေက်ာ္ အလုိကတည္းက တေဖာင္းေဖာင္း.. တဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ တစ္လမ္းလံုး၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဆူညံေအာင္ ေဆာ့ကစားေနၾကတဲ့ ဒီကေလးေတြရဲ့ မိဘေတြ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူတို႔ ကေလးေတြကို မုန္႔ဖုိးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးေနၾကလို႔လဲ… ဒါမွမဟုတ္… ကေလးေတြကပဲ မိဘေတြ မသိေအာင္ ပိုက္ဆံေတြ အလြယ္တကူ ရေနၾကလို႔လား…

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို အလြန္အကၽြံ ေပ်ာ္ပါးေနၾကတဲ့ ကေလးေတြရဲ့ ပညာသင္ယူမႈနဲ႔ စာရိတၱပိုင္းကို အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို ထိခုိက္ေစႏုိင္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလမွာ သီတင္းသီလ ေစာင့္တည္ေနၾကတဲ့ သူေတြကိုလည္း အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္လို႔ေနတယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားမိရင္း…

တယ္လီဖုန္းျမည္သံရဲ့ ေနာက္ကြယ္

မေန႔က ရံုးမွာ အလုပ္မရႈပ္တရႈပ္ ျဖစ္ေနစဥ္မွာ စားပြဲေပၚက ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ လုပ္လက္စ အလုပ္ကို ရပ္ကာ ဖုန္းကိုကိုင္လုိက္သည္။

"ဟယ္လုိ"
"x x x x x "
"ဟုတ္ကဲ့"
"x x x x x"
"x x x x x x x"

စကားေျပာၿပီးေတာ့ ဖုန္းကို ျပန္ခ်လုိက္သည္။ အေတြးနက္နက္ တစ္ခုက ေခါင္းထဲကို တန္း၀င္လာခဲ့သည္။ ေၾသာ္.. x x x x x

-------------------------------------------------------------

ဒီေန႔မနက္ ၾကက္ေတာင္ သြားရုိက္ၿပီး အျပန္ လမ္းမွာ ဖုန္း၀င္လာလုိ႔ ကိုင္လုိက္မိသည္။ ဖားကန္႔က လာသည့္ဖုန္း။

ဖားကန္႔ဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေဖနဲ႔ အေမတို႔ လက္ရွိ အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကတဲ့ ေနရာ။ သားခ်ည္းပဲ ေလးေယာက္ ေမြးထားတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမတုိ႔ အသက္လည္း ၆၀နီးေနၿပီ၊ အခုထိ အလုပ္လုပ္ေနၾကရဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားေတြ အေနနဲ႔ မိဘကို တင္ေကၽြးထားဖုိ႔ မဆုိႏွင့္ဦး၊ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေတာင္ မယ္မယ္ရရ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ၾကေသး၊ လက္ကေလး ျဖန္႔ရတဲ့ အျဖစ္ကသာ ပိုမ်ားေနဆဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားေလးေယာက္လံုး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ မားမားမတ္မတ္ တကယ္မရပ္တည္ႏိုင္ၾကေသးတာမုိ႔ အေဖ၊ အေမတို႔ အသက္ႀကီးေပမယ့္ ဟိုး ေ၀းလံေခါင္းပါးလြန္းတဲ့၊ လမ္းခရီး ၾကမ္းတမ္းလြန္းတဲ့ ဖားကန္႔လုိ ေနရာမ်ိဳးမွာ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾက ရတာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၆ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ့ ၿပီးခဲ့ တစ္လတိတိက ၂၆ႏွစ္ တိတိ ျပည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀န္ခံပါ တယ္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အားမရဘူး။

ဖုန္းထဲမွာ အေဖက ေျပာတယ္။ “အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီလားတဲ့.. ” ၊ ဒီေတာ့မွ မေန႔က ညေနက အေဖဖုန္းဆက္တဲ့ ကိစၥ ေခါင္းထဲ ျပန္၀င္ လာခဲ့တယ္။ ေၾသာ္.. ဟုတ္သားပဲ.. ဒီေန႔ အေမ့ေမြးေန႔မို႔ ဖုန္းဆက္ၾကဖုိ႔ မေန႔က အေဖ ေသခ်ာမွာထားရက္နဲ႔ ေမ့ေနလုိက္ျခင္း။ “ဟုတ္ကဲ့.. ခဏေန အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အေမ့ဆီကို ဆက္လုိက္ပါ့မယ္” .. အေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ဆီကို ဖုန္းဆက္ ခဲ့တယ္။ “အေမ.. Happy Birthday ပါ...” ထံုးစံအတုိင္း အေမက Thank You လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ညီကို လႊဲေပးလုိက္တယ္.. သူလည္း အေမ့ကို Birthday Wish လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရံုးအမီေလး အေျပးအလႊား ထြက္လာခဲ့တယ္။

လမ္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လက ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔တုန္းက အေဖေရာ. အေမပါ.. သူတို႔ဖာသာ ဖုနး္ဆက္ ၾကၿပီး Birthday Wish လုပ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီတစ္ႏွစ္တည္း မဟုတ္ပါဘူး.. အၿမဲတမ္း ႏွစ္တုိင္းပါပဲ.. သူတို႔ ေမြးေန႔ေတြမွာသာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔က ေမ့ေနတတ္ၾကတာ.. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလွည့္မွာေတာ့ သူတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ၾကပါဘူး.. မွတ္မိေနဆဲပါ.  အေဖ့ေမြးေန႔ မတုိင္ခင္က တစ္ခါ.. အေဖမ်ားေန႔ မတုိင္ခင္က တစ္ခါ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး အေဖ့ကို Wish လုပ္ၾကဖုိ႔ ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။

ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီး နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔ သူတို႔ အခုလို အျပန္အလွန္ ဂရုတစိုက္နဲ႔ လုိက္ၿပီး စဥ္းစားေပး ၾကတာလဲေပါ့.. ပထမေတာ့ ဒါကို ရုိးရိုးပဲလို႔ ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ ဒီေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ အလင္းတစ္စက္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

“သားေတြ သူတုိ႔ဆီကို ဂရုတစုိက္ ဖုန္းဆက္ၾကတဲ့အခါ.. Wish လုပ္ၾကတဲ့အခါ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေက်နပ္၀မ္းသာ ၾကရသလဲ ဆိုတာကို သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းကသာ အသိဆံုးေတြမုိ႔ ျဖစ္မွာပါ” တစ္နည္းအားျဖင့္ “ဒီသားေတြဟာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္အထိ အဓိပၸါယ္ရွိၾကလဲဆိုတာပါပဲ”

Happy Birthday ပါ အေမ...